Yosakoi

Zo, het duurde wat langer dan ik oorspronkelijk in gedachten had, maar bij deze dan de eerste van weer een reeks verhalen over mijn leven hier in Japan.

Sinds november ben ik lid van de club Toppuu, het enige universiteitsteam voor yosakoi in de stad Nagasaki. Omdat het erg lastig is om uit te leggen wat yosakoi precies inhoudt – Ja, het is zowel traditioneel als modern, en erg levendig, maar toch erg gedisciplineerd – heb ik hieronder een paar filmpjes voor jullie. Uiteraard van mijn eigen team J

Iro

Ervan uitgaande dat jullie de filmpjes hebben gekeken, kan ik meteen doorgaan met de volgende vraag beantwoorden: Is het net zo gaaf als dat het eruit ziet? Ja! Dat is het zeker!

Samen met Rens en Nadine zijn wij halverwege het jaar bij de club gekomen, en lopen dus een beetje ongelijk met alle andere kyuudaime, oftewel de 9^e generatie leden van Toppuu. Wij moeten vanaf het begin alles nog leren – inmiddels kennen we ongeveer 1,5^e dans – en worden bij de training dus steeds apart genomen om te leren en te oefenen. Per senpai (ouderejaars) die met ons traint verschilt het hoe snel we door alle pasjes heen gaan en hoeveel tijd we krijgen om alles te herhalen. Hoewel de training in principe (nog) altijd lichamelijk zwaar is, verschilt het dus nog per keer hoe vermoeid we thuiskomen.

 Maar, alle aanmoediging die we krijgen van alle andere leden, alle zorg die ze ons geven en gewoon het feit dat het belachelijk geweldig voelt als je ongeveer mee kan komen met alle senpai in een dans of een gedeelte van de dans maakt dat het allemaal meer dan waard.

          Dat wil overigens nog niet zeggen dat we nu al beste maatjes zijn met alle Japanners die op de club zitten; in mijn geval is dat naar mijn idee zelfs nog verre van. Maar het maken van vrienden was ook niet mijn hoofdreden om bij de club te gaan, dat was het leren van de dans. Maar al mogen we dan nog geen beste vrienden zijn, het feit dat we allemaal ons best blijven doen bij de training – en dan bedoel ik echt voor de volle 150%, ook al zijn we moe of hebben we last van onze spieren, zorgt er wel voor dat we een soort van onzichtbare band met iedereen hebben opgebouwd. Samen trainen we zodat we de dag erna vergaan van de spierpijn, samen trainen we voor alle optredens, samen zorgen we ervoor dat Toppuu het beste team van Kyuushuu blijft (zelfs al traint er een stelletje stijve buitenlanders met ze mee ;D). Dat ook wij ons inzetten voor dat doel maakt dat er toch een soort van band is ontstaan tussen ons en alle huidige leden van de club.

Tijdens het semester trainen we twee keer per week, op maandag en op donderdag van half 6 ’s avonds tot 8 uur ’s avonds. Daarna volgt de zogeheten renraku, een soort minivergadering waarin verschillende aankondigingen m.b.t. festivals en andere dingen worden behandeld. Als er dan nog festivals zijn, wordt er na de gewone training vaak nog een taikei renshuu gehouden, een speciale oefening waarbij er meer nadruk ligt op de verschillende formaties van de dans, dan op de daadwerkelijke bewegingen waaruit de dans is samengesteld. Voor het schoolfestival van 19 november hebben Rens, Nadine en ik dus regelmatig tot ’s avonds laat getraind, zodat we geen flater zouden slaan op het festival zelf.

          Met hart en ziel hebben we getraind, maar op het moment van het festival zaten we pas 3 weken bij de club, dus ons optreden met het nummer Soran Bushi was verre van perfect. Zelf had ik vervolgens ook nog het probleem dat ik de week ervoor iets raars gedaan moet hebben bij de training, want ik had erg last van mijn linkerenkel en toen wij afmoesten voor de volgende dansen ben ik meer naar achteren gestrompeld dan gelopen. Hoeveel pijn mijn enkel echt gedaan moet hebben heb ik hoogstwaarschijnlijk niet gevoeld, want de adrenalinekick die het geeft om een dans met je senpai samen te kunnen uitvoeren wordt nog eens 10 keer zo groot wanneer het je redelijk lukt met een publiek erbij. Als lange, stijve buitenlanders blijf je natuurlijk opvallen, maar desalniettemin was het volgens onze vrienden die zijn komen kijken op het festival enorm gaaf.

         Helaas kon ik zelf door de blessure van mijn enkel de eerste 2,5^e week na het optreden niet trainen, waardoor ik veel van de souplesse die ik had opgedaan en de verbetering van mijn conditie eigenlijk weer kwijt ben geraakt. Dat maakte de eerste keer trainen na het festival voor mij wel even extra lastig. En nu zitten we midden in de wintervakantie en zijn er door allerlei festivals en feestdagen ook weinig trainingen. Gelukkig heb ik echter een schrift waarin ik veel van de dansbewegingen heb opgeschreven en gecombineerd met een aantal youtube filmpjes zoals hierboven is het dus mogelijk om ook zelf nog te trainen. Dit tot groot vermaak van de overige buitenlandse studenten die bij mij wonen, want helaas is er geen afschermd plekje te vinden om samen met Rens en Nadine te oefenen. Maar ja, als dat alles is J  Het is weinig anders dan optreden voor publiek denk ik dan maar.

Door alle feestjes en het bezoek van Jeroens familie heb ik zelf nog weinig herhaling kunnen doen voor het dansen, maar na Oud en Nieuw is er in Japan toch weinig te doen totdat mijn colleges weer beginnen op 6 januari (vroeger duurde Oud en Nieuw 4 dagen in Japan, van 31/12 t/m 3/1; nu is op 2 en 3 januari nog altijd veel dicht), dus dan ga ik dan samen met Rens maar eens flink zelf trainen, zodat we onze senpai niet al te veel tot last zijn bij de komende training.

Toppuu, ikuzo! So yossha!