Verjaardag

Het heeft even mogen duren, maar daar issie dan: de eerste blogpost vanuit mijn eigen kamertje in het verre en (overdag) nog altijd warme Nagasaki!! :D :D
In plaats van steeds te schrijven over het feit dat mijn lessen nog steeds weinig uitdagend zijn, en hoe weinig andere dingen ik hier eigenlijk uitspook, leek het me leuk om vanaf nu meer te schrijven over de dingen die kleur geven aan het alledaagse leven waar ik hier inmiddels aardig aan gewend raak. Om te beginnen, met mijn verjaardag.
     Zoals door velen van jullie niet onopgemerkt is gebleven was dinsdag 26 oktober mijn verjaardag. Op deze dag had ik voor het eerst last van heimwee.. Want, terwijl ik wakker gehouden werd door alle lieve smsjes van een aantal van mijn Japanse vrienden, drong het ook tot me door dat dit de eerste verjaardag zou zijn waarbij ik niet overstelpt zou worden met kaartjes, knuffels, kussen, verjaardagswensen, gekscheren en telefoontjes van iedereen in Nederland. Dat was best wel even vervelend, en ik heb me eigenlijk ook nog nooit zo niet-jarig op mijn verjaardag gevoeld als dit jaar; hoewel ik natuurlijk allang niet meer zo blij wordt van jarig zijn als toen ik vijf was :')
   Daarom was ik ook erg blij met alle Japanse smsjes, een Facebook-profiel dat daadwerkelijk ondergekliederd werd met alle verjaardagswensen, Aniek die heel lief een ontbijt van Japanse pannenkoeken voor mij heeft gemaakt, en alle andere mailtjes en kaarten met felicitaties. Het heeft niet geholpen voor het gevoel van jarig zijn, maar werd daarom niet minder, en eigenlijk juist wel des te meer, op prijs gesteld. I love you all too! <3

De gezelligheid die gepaard gaat met een Nederlandse verjaardag werd overigens ruimschoots goed gemaakt op zondag 31 oktober. Omdat Aniek en ik slechts een week na elkaar jarig zijn, hadden we in Nederland al besloten om onze verjaardag samen te vieren, zodat we ook daadwerkelijk een beetje mensen uit konden nodigen naast de Nederlanders die in Nagasaki studeren.  Nou, dat is, mede door mijn toedoen (en dan niet helemaal in de vorm van de barmhartige Samiritaan) meer dan gelukt! xD

     Hoewel we pas een korte maand in Nagasaki zijn, zijn er door alle Nederlanders, onze mentoren, en een paar toevallige kennissen en vrienden van Aniek en mij (apart) uit te nodigen, zo'n 30 mensen op ons feestje geëindigd. Dit valt natuurlijk in het niet als je bedenkt dat Jeroen en ik met ons tweeën ruim 120 mensen konden uitnodigen voor ons afscheidsfeestje in Nederland, maar dit paste samen met de eettafel (die we, zoals jullie later zullen zien, meer dan nodig hadden) nog maar nauwelijks in ons appartementje! Gelukkig heeft, voor zover ik het heb kunnen zien en kunnen navragen, iedereen het enorm naar zijn zin gehad, dus dat het wat klein was zal niemand iets gedeerd hebben.
     Wat overigens prachtig was, was dat we door middel van dit feestje meteen een vooroordeel over Japanners ook daadwerkelijk hebben kunnen bevestigen. Waar de meeste Aziaten last hebben van chronisch te laat komen (yes Nini, I mean you! :P), zijn Japanners eigenlijk altijd stipt op tijd. Nou, dat hebben we geweten. Nog in onze Nederlandse modus verkerende, hadden Aniek en ik iedereen uitgenodigd vanaf 20u. In Nederland houdt dat in dat iedereen tussen 21u-21.30u op de stoep staat en dat het tussen 22u-22.30u lekker gezellig wordt. In Japan is dat dus niet zo. Als je zegt dat iets vanaf 20u is, dan staan ze het liefst ook allemaal om 20u op de stoep. Het eerste smsje dat iemand te laat zou komen, verscheen dan ook al om 19.50u. Aniek en ik hebben ons er vooral heel erg mee vermaakt, totdat we het te druk kregen met de deur open doen, eten en drinken (we hadden iedereen gevraagd dit mee te brengen in plaats van een cadeautje) op de tafel en in de koelkast te zetten en van iedereen verjaardagswensen in ontvangst te nemen.

Jeroen, Tine, Jin en Kazuki na hun taartgevecht met mijn verjaardagstaart

     Nog een leuke kant van Japanners/Aziaten: als je ze vraagt om eten of drinken mee te nemen, nemen ze ook niet enkel één fles drinken en één zak chips mee (en dit bedoel ik niet om Nederlanders zuinig te laten lijken!!). Nee, ze nemen het liefst een six pack bier mee (dat hier rond de €6 à €8 kost) en 3 zakken chips mee. Als dat slechts door een paar mensen gedaan wordt, is dat geen probleem. Wordt dit echter door zo'n 15 à 20 mensen gedaan worden.... Problem. xD Wonder boven wonder is de Tabemono Yama (berg met eten) die op onze tafel is ontstaan door de avond heen volledig verdwenen voor het einde van de avond. Nou ja, niet helemaal, want de chocolade die Aniek en ik van Tine, ons Belgische huisgenootje, hadden gekregen hebben we maar slim voor onszelf achter gehouden. De hoeveelheid drank die hiermee gepaard is gegaan is ook ongelooflijk (Japanners kunnen nog altijd niet tegen drank, hoeveel ze ook proberen op te drinken om het tegendeel te bewijzen), maar iedereen is op eigen kracht zonder ongelukken naar huis gekomen. En aangezien een foto meer zegt dan 1000 woorden, zal ik de foto's (ik ben ze aan het uploaden terwijl ik dit schrijf), de rest van het verhaal laten vertellen.

Liefs,
Aranka