Met een lach en een traan...

Begon het afscheid op Schiphol gisteren. Naast alle ouders waren er nog zo'n 10 gezamelijke vrienden die Aniek, Jeroen en mij kwamen uitzwaaien. Op het vliegveld werd ik plots ook nog verrast met een afscheidsboekje vol met lieve berichtjes en leuke foto's, een hebbeding van Jeroen (die daar slim genoeg zelf aan dacht) waar ik tijdens ons afscheidsfeest stiekem best jaloers op was. Na alle plezierwensen van iedereen in ontvangst genomen te hebben, "ik zal je missen!" uitgewisseld te hebben en nog een laatste keer mijn ouders en mijn zusje een stevige knuffel gegeven te hebben, was het dan eindelijk zo ver: door de douane heen! Dat ging allemaal moeiteloos en even later zaten we daar dan. Op weg naar Japan.
Hoewel ik inmiddels toch wel moe met mijn laptop op schoot dit bericht aan het typen ben, o.a. ook vanwege ruimtegebrek rondom het beschikbare stopcontact in de huiskamer van ons hostel, kan ik nog steeds nauwelijks geloven dat ik daadwerkelijk in Japan ben. Zelfs al ben ik regelmatig toch een halve kop groter dan veel mannen die hier rondlopen en is iedereen hier Aziatisch en hebben ze geen idee wat voor raar taaltje dat rare kluitje buitenlanders bij elkaar spreekt.
Het feit dat ik daarvoor 12 uur in een vliegtuig heb doorgebracht, heeft ook niet echt geholpen. Zeker vanaf Frankfurt hebben we een naar mijn idee prima comfortabele economy vlucht mogen maken in een nieuwe Airbus A380 van Lufthansa. Waar door ons reisbureau destijds ook prima plekken geboekt waren, hulde! Vlak voor de vleugel, en de laatste rij voor de keuken van het vliegtuig. Met als enige nadeel een Japans dametje voor mij dat haar stoel al veel te vroeg naar achteren kantelde, heb ik een prima vlucht gehad. Het voelde nauwelijks als 10 uur achter elkaar in een vliegtuig, het leek eerder op een uitgebreide treinreis. En hoewel ik het meerdere malen geprobeerd heb, is het helaas niet gelukt om toch nog te slapen tijdens de vlucht. Maar ik kan met trots melden dat ik tot aan moment van schrijven nog niet geslapen heb! Als ik mazzel heb, heb ik dus geen last van een jetlag tijdens de 5 korte dagen die ik hier in Tokyo mag doorbrengen.

Als boersch meiske van de Veluwe had ik niet gedacht dat ik het ooit zou zeggen, maar Tokyo is een geweldig gave stad! Nadat we een flinke tijd moesten wachten op eigenlijk vooral mijn grote reistas op een te warm vliegveld in Japan, begon ons Japanavontuur al goed. De trein die wij vanaf vliegveld Narita namen richting Ueno, ons overstap station voor ons hostel in Asakusa, bleek namelijk om een reden die bij ons nog altijd onbekend is een spitstrein te zijn. En daar zit je dan met z'n drieën, met genoeg bagage mee voor een heel jaar. En een Ernst, de vriend van Aniek, die zo'n 2 meter lang is en een baard van 6 weken had staan deed ook weinig voor ons imago xD
Nadat we het openbaar vervoer van Tokyo met een dikke 100 kilo bagage wisten te overleven, hebben we ons gemeld bij het hostel. Daar bleek dat ik toch een stuk minder Japans kwijt was dan ik dacht, want ik kon me prima redden met alles wat ik wilde zeggen en vragen. Ze heeft me zelfs gevraagd of ik niet in Japan had gewoond, want ik klonk zo Japans :'D

Nadat we ons allemaal opgefrist hadden, zijn we met ons vieren wat door Asakusa heen gaan lopen. Ik heb niet zo heel veel foto's genomen, 1) omdat het toch eigenlijk te corny is wat we aan het doen zijn, en 2) ik zelf nu dingen in het echt zie, die ik al regelmatig in lesboeken in Leiden tegengekomen ben. De foto's komen ook later online te staan, want ik vind het nu teveel gedoe met stekkers etc. om daar eens voor te gaan zitten xD Voor een indruk van wat we allemaal gezien en gedaan hebben, verwijs ik jullie door naar Jeroens blog. Daar staat in een van de nieuwere berichten een video verslag van vandaag.
Na een gezamelijke lunch zijn Aniek en Ernst teruggegaan naar het hostel, omdat Ernst zich niet zo goed voelde vanwege zijn drankgelag van gisteren. Jeroen en ik waren echter nog niet moe en besloten daarom om zelf deze geweldige metropool te gaan herkennen. What the heck, we spreken zelf toch ook Japans!
Tijdens deze zwerftocht die ons naar Ueno, Ueno park en Ameyoko Arcade bracht leek het wel haast alsof we in een sprookje verdwaald waren. Na in Ueno park met een filosoof/schrijver/zwerver gepraat te hebben over de invloed van Nederlanders op Japan, zijn we op goed geluk verder Ueno ingedoken, daarbij kiezend voor de zijstraatjes die ons wegvoerden van de grote drukke wegen. Deze zijstraatjes leidden ons echter naar het hart van de Ameyoko Arcade, een soort permanente, grote vlooienmarkt waar van de gereserveerdheid en de beleefdheid van de Japanners weinig overgebleven leek te zijn. Alsof het Nederlandse marktkooplieden waren liep iedere kraam zijn/haar producten aan te bieden (of op te dringen?) aan de passerende Japanners. Op dit moment had dat buitenlandse uiterlijk dan toch zo z'n voordeel.
Want dat is iets anders wat een vreemde gewaarwording was: sinds het moment van arriveren in de stad, is er geen sprake meer van opgaan in de menigte. Op ieder moment van de dag, waar je ook bent; je valt op. Want je ziet er niet Aziatisch uit, dus er is niks wat je beschermt tegen de blikken, grijnzen en grote ogen van de Japanners. Tot nu toe is dat het enige waar ik van kan zien/bedenken dat ik er nog moeite mee ga hebben.
Hoe dan ook, in de nabije toekomst zijn er slechts dingen om van te genieten!

p.s.: Ik zal Rens binnenkort eens vragen hoe ik een "Lees verder"-link kan implementeren, zodat niet één bericht de hele pagina in beslag neemt.
p.p.s.: Ik kan ook niet beloven dat ik met regelmaat een dergelijk lang verslag van mijn leven in Japan kan schrijven. Ik wil in ieder geval de eerste paar weken mijn best doen, zodat jullie je samen met mij kunnen verwonderen over de gebeurtenissen, gedragingen en uitspattingen van het Japansche volk!