Harugasshuku

Om dan de chronologie maar weer braaf te volgen, is het nu tijd voor een post over mijn harugasshuku. Een gasshuku op zich is in principe niet meer dan een boot camp voor de leden van een club, een harugasshuku is per definitie dan ook niet meer dan een boot camp in de lente (want haru betekent lente in het Japans).
Mijn club wilde voordat de nieuwe "generatie" yosakoi dansers zich zouden aandienen nog éénmaal met iedereen op kamp om daar nog eens flink te trainen en alle onderlinge banden aan te halen. Voor Japanners worden er op zo'n kamp vervolgens ook veel belangrijke dingen besloten en wordt er voor de jongste "generatie" leden nog even benadrukt dat ze nu bijna senpai (ouderejaars) zijn en dat dat toch wel een hele verantwoordelijkheid met zich meebrengt.
Exact drie dagen voordat ik naar Korea op vakantie zou gaan had ik met mijn yosakoiclub dus een harugasshuku. Drie dagen compleet volgepland met trainingen, spelletjes, vergaderingen en weet ik het wat. De eerste dag dienden we ons om 10 uur 's morgens op universiteitsterrein te verzamelen, en daarvandaan vertrokken we met de bus naar Isahaya, een stad in de buurt van Nagasaki, waar we drie dagen lang bovenop een berg zouden bivakkeren.  Helaas zaten onze kamers in een paar gebouwtjes die ook daadwerkelijk helemaal bovenop de berg zaten, dus dat was nogal een gesleep met de tassen. En koud! Niet te geloven, haha.
          Na aankomst was het tijd voor een spelletjesronde. In Japan valt een kleine wedstrijd van basketbal of volleybal daar ook onder, helaas haha. Beide sporten heb ik niet meer gedaan sinds de middelbare school, dus ik vond het allemaal niet zo lekker gaan. En om één of andere reden zijn alle Japanners, en vooral jongens, echt be-lach-e-lijk goed in sport. Misschien heeft hun gymles toch meer effect dan die van Nederland? Hoe dan ook was het erg gezellig met het team waar ik in gespeeld heb en heb ik naar mijn idee niet compleet gefaald. Zoals met alles strooien de Japanners maar al te graag met complimentjes, maar inmiddels ben ik er wel aan gewend om dat grotendeels van me af te laten glijden. Dat klinkt wat pessimistisch misschien, maar Japanners zullen nooit tegen je zeggen dat je slecht bent in iets of iets niet goed doet, maar doen juist het tegenovergestelde en prijzen je al gauw de hemel in. Als nuchtere Nederlander kan ik daar niet zo heel goed tegen, maar ja. Culturele verschillen, wat doe je eraan? :)
            Vervolgens was het na het avondeten tijd voor een belangrijke vergadering. Helaas ging de vergadering over dingen waar ik als buitenlandse student weinig mee te maken heb binnen de club - het ontwerp voor de nieuwe kleding, het themalied voor komend jaar, etc. - dus het was lastig om mijn aandacht erbij te houden en omdat er maar liefst 2 hele uren voor ingepland stonden was ik ook echt kapot tegen de tijd dat ik eindelijk in bed belandde. Ze doen op de club heel erg hun best om ons als buitenlandse studenten er wel bij te betrekken, maar omdat het steeds gaat over structuren en werkwijzen binnen de club waar wij als buitenlandse studenten nauwelijks mee te maken krijgen en het nooit echt uitgelegd hebben gekregen is het vaak lastig te volgen. Daarbovenop komt ook nog eens dat alles in Japan wel 6000 keer democratisch overlegd moet worden voordat men via uitgebreide enquêtes en vergaderingen eens tot een besluit kan komen.  Op dit soort momenten merk je de culturele verschillen het meest, want wij als buitenlanders (3 Nederlanders en 1 Amerikaanse) waren ons aan het einde van de vergadering compleet aan het opvreten over het gebrek aan besluitkracht van Japanners, haha.
        
De volgende dag stond er nog meer training op het programma, maar aan het ochtenddeel kon ik helaas niet deelnemen. Achteraf gezien vermoed ik dat ik 's nachts al koorts heb gehad - het stikken onder een deken waar ik de volgende nacht geen last van had valt niet echt anders te verklaren. Maar toen het na het hijsen van de Japanse vlag, een heel ritueel waar iedereen heel erg vroeg voor moet opstaan, en de rajio taisou - de ochtendgymnastiek die iedere dag op de radio uitgezonden werd - was het tijd voor het ontbijt en het enige waar ik aan kon denken was dat ik vooral niet wilde eten.  Nou werd dat mooi opgemerkt door een paar van mijn senpai (soms zijn Japanners oplettender dan je denkt en in dit geval waren ze ook echt bezorgd <3), hele schattige kleine meisjes die eigenlijk net zo oud dan niet jonger zijn dan ik, en kon ik wat rijst eten die in extra veel water was gekookt waardoor hij wat papperiger was dan de normale rijst. Ik heb het braaf opgegeten, maar lekker was anders. Daarom werd ik nog maar even terug in bed gestopt in de ziekenkamer, waar er ieder uur even iemand kwam kijken hoe ik me voelde. Voor een land dat vanuit Westerse ogen gezien zo snel naar medicijnen grijpt, wordt er naar mijn idee nog veel opgelost door wat extra slaap. Nou is dat in het geval van Japanners, die naar verluidt niet meer dan 5 uur per nacht slapen op de middelbare school, misschien ook wel een "wondermiddel". Mijn Nederlandse nuchterheid verzette er zich in eerste instantie tegen ("Nee joh, laat mij gewoon maar even, komt wel goed."), maar ik had me voorgenomen op kamp braaf naar mijn senpai te luisteren zoals de Japanners dat ook doen, dus ik ben maar in bed gekropen. Na wat extra slaap ging het gelukkig wel weer beter en kon ik fatsoenlijk genoeg lunchen om na de lunch weer mee te doen met de volgende spelronde en 's avonds nog een keer met de training.
          De tweede nacht heb ik gelukkig een stuk beter geslapen en kon ik gewoon meedoen met de laatste training van het kamp. Deze vond ik zelf extra leuk, want in plaats van een training die heel erg op onze normale training leek deden we op de laatste dag allemaal korte dansjes die naast Soran Bushi (zo heet de dans) als echt yosakoidansjes gelden en in principe door ieder team opgevoerd kunnen worden. Alle overige dansen zijn zogenaamde team originals die alleen door dat specifieke team gedanst worden. Aan het einde van deze training werden alle dansjes door iedereen gedaan, ook al had je ze zelf niet gedaan. Gelukkig was dit allemaal makkelijk op te pikken en iedereen had het enorm naar z'n zin, wat er nog meer plezier aan toevoegde. Hierna was het tijd voor de lunch en vervolgens moesten we alweer naar huis.

Omdat mijn club draait om dansen draaide het kamp natuurlijk ook om dansen en lichamelijke beweging. Zo uitgeschreven lijkt het alsof we niet zo heel veel gedaan hebben, maar we hadden echt wel ruim twee dagen volgepland met allerlei activiteiten. En als er zo'n 50 mensen meegaan op kamp dan heb je voor de spelrondes natuurlijk ook tijd nodig en een gemiddelde training duurt ook rond de twee uur. Dan kom je natuurlijk ook al snel aan je uren op een dag. En omdat er iedere morgen een vlag gehesen diende te worden, was ook onze avondklok flink op tijd. Maar ja, zoals op ieder kamp wordt die natuurlijk ook wel braaf genegeerd - iets wat voor ons als buitenlanders maar moeilijk vol te houden is! Want zeker omdat ik inmiddels toch een aardig mondje Japans spreek en nog meer versta, vergeten ze nog wel eens dat een hele dag in een Japanse omgeving verblijven mij toch moeite kost. Als je ze daarop wijst dan kijken ze je aan met grote ogen en uitdrukking die zoveel zegt als, het spijt me verschrikkelijk, natuurlijk is dat zo! Maar ze zijn wel lief hoor, mijn Japannertjes :D Toch ben ik allebei de dagen maar vroeg naar bed gegaan, zeker de tweede dag, zodat ik niet wéér niet mee zou kunnen doen de volgende ochtend.
          Om te zeggen dat ik na kamp kapot was is dan ook wel aardig in de richting. En om het allemaal nog leuker te maken had ik geen tijd om dood op bed neer te vallen. Nee, ik moest een koffer inpakken voor 2 weken vakantie, want de volgende morgen was het tijd om naar Korea te vertrekken! Maar het was het allemaal zeker meer dan waard, ook al ben ik nu vanwege de vakantie, mijn ouders op bezoek en een overbelaste spier al bijna 2 maanden niet meer op training geweest. En aangezien ik na al deze tijd nog steeds last heb van mijn been ga ik veiligheidshalve ook niet meer volledig meetrainen :'(  Als het misgaat moet ik misschien weer opnieuw leren lopen of iets dergelijks - iets waar ik totaaaaal niet op zit te wachten natuurlijk. Daarom ga ik volgende week zaterdag kijken bij een/de taiko vereniging van Nagasaki. Dat is iets wat ik ook heel graag zou willen proberen en hoewel het lichamelijk ook heel zwaar is, bevindt de meeste activiteit zich in je bovenlichaam (van wat ik ervan kan zien) en zou ik mijn been dus moeten kunnen sparen. Fingers crossed dat het zo leuk gaat zijn als ik denk!