tag:blogger.com,1999:blog-64853603310105313092024-03-13T11:45:36.065+01:00Aranka's Japan AvonturenMijn avonturen in Nagasaki en de rest van het eilandrijke Land van de Zon.Unknownnoreply@blogger.comBlogger30125tag:blogger.com,1999:blog-6485360331010531309.post-48170760464606196342011-04-22T18:59:00.000+02:002011-04-22T18:59:56.858+02:00Busan, Korea<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-NoSpZA3L2T0/TbGbXBEf5CI/AAAAAAAAAQk/izlc61EMvnc/s1600/IMGP1312.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="http://3.bp.blogspot.com/-NoSpZA3L2T0/TbGbXBEf5CI/AAAAAAAAAQk/izlc61EMvnc/s320/IMGP1312.JPG" width="320" /></a></div>Het duurde iets langer dan ik had gedacht, maar hier is de volgende post dan weer! Deze keer gaat het over het eerste deel van mijn vakantie in Korea, de stad Busan! De op één na grootste stad van dit landje aan de overkant van de Japanse zee was mijn bestemming toen ik op 5 maart om 5 uur 's morgens mijn bed uitrolde om naar de trein te gaan. Want naar Korea gaan doe je vanaf Kyuushuu het makkelijkste met de boot, maar ja die vertrekt wel uit Fukuoka. En als je dan de boot van 10u boekt en tenminste een uur van tevoren aanwezig dient te zijn in de haven én ook nog eens van Nagasaki naar Fukuoka moet zien te komen.... Dan wordt het vroeg.<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-7mXtwbTIgqE/TbGbdfpHMnI/AAAAAAAAAQo/GpimUisGkvM/s1600/IMGP1230.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="112" src="http://3.bp.blogspot.com/-7mXtwbTIgqE/TbGbdfpHMnI/AAAAAAAAAQo/GpimUisGkvM/s200/IMGP1230.JPG" width="200" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-aq6VLAW5n7c/TbGbk2lOIiI/AAAAAAAAAQs/lcdusIMR1KM/s1600/IMGP1231.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><br />
</a></div> Zo zie ik er dus uit om 6 uur 's morgens, op weg naar vakantie. Niet al te slecht na een intensief trainingskamp en een korte nacht, al zeg ik het zelf. Na ons in eerste instantie verbaasd te hebben over het gebrek aan taxi's op de vroege ochtend in de buurt van onze dorm (als je ze niet nodig hebt zie je ze in overvloed; als je ze wel nodig hebt.... niet dus.) en de geweldige pantervlekken-bekleding van onze treinstoelen hebben we maar gauw onze ogen dichtgedaan en een beetje verder gesoesd. Eenmaal op Hakata Station, het grote Japan Railway-station van Fukuoka hebben we een taxi gepakt naar de haven en<a href="http://3.bp.blogspot.com/-aq6VLAW5n7c/TbGbk2lOIiI/AAAAAAAAAQs/lcdusIMR1KM/s1600/IMGP1231.JPG" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="112" src="http://3.bp.blogspot.com/-aq6VLAW5n7c/TbGbk2lOIiI/AAAAAAAAAQs/lcdusIMR1KM/s200/IMGP1231.JPG" width="200" /></a> vertrokken we om 10u richting Busan. Dat voelde wel raar hoor; dan sta je daar met z'n tweeën als enige <i>hakujin</i>, oftewel wit persoon. En dan ga je dus als Japans studerende Nederlander op vakantie naar Korea, terwijl je geen Koreaans spreekt, maar wel Engels, maar ze in Korea waarschijnlijk verder komen met Japans. Volgen we het nog? Haha.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-hvV0LeNZho8/TbGbrBE5r_I/AAAAAAAAAQw/ICQhbf8GpFc/s1600/IMGP1233.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="112" src="http://2.bp.blogspot.com/-hvV0LeNZho8/TbGbrBE5r_I/AAAAAAAAAQw/ICQhbf8GpFc/s200/IMGP1233.JPG" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Uitzicht op de skyline vanaf de boot</td></tr>
</tbody></table>Ons avontuur in Busan begon al goed. Vanaf de haven daar wilden we een taxi naar het hostel pakken; zo gedaan zou je zeggen. Maar Jeroen en ik moesten natuurlijk weer nét de enige taxichauffeer in heel Busan treffen die zowel Engels als Japans maar mondjesmaat sprak. Bovendien wilde de lieve man Jeroen en mij al meteen naar een bezienswaardigheid brengen - wat we zelf ook eerst niet goed doorhadden; dat krijg je als je geen Koreaans spreekt - maar toen wij eenmaal doorhadden dat we dus echt níet de goede kant op gingen, kregen we bij hem er maar moeilijk in dat we naar het hostel wilden. Al met al geen bijster goed begin van je vakantie, als je met twee tegenovergestelde persoonlijkheden op vakantie gaat en allebei maar weinig geslapen hebt... Gelukkig viel de stress allemaal zó van ons af toen we eenmaal het hostel bereikt hadden! Ik ben verdorie vergeten foto's te maken in het hostel en van de staf, maar ik kan jullie vertellen dat het echt de beste plek is om te overnachten als je naar Busan op vakantie gaat! Dus heel veel dank aan Maaike en Ferdy, die ons deze plek hebben aangeraden :D Met open armen werden we ontvangen en ze deden er alles aan om ons te helpen met wat we ook maar nodig hadden. Én daar bovenop hadden we ook nog eens heerlijke bedden! I-de-aal.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-kmCsreg6Te0/TbGb-jj-BjI/AAAAAAAAAQ8/aV8WbpNxnVo/s1600/IMGP1239.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="112" src="http://4.bp.blogspot.com/-kmCsreg6Te0/TbGb-jj-BjI/AAAAAAAAAQ8/aV8WbpNxnVo/s200/IMGP1239.JPG" width="200" /></a></div><a href="http://1.bp.blogspot.com/-joytX_b7TBE/TbGcGe3VimI/AAAAAAAAARA/1bxlJ6HDu6w/s1600/IMGP1252.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"></a>Na ons gesettled te hebben in het hostel was het tijd voor het verkennen van de stad en gingen we dus maar meteen door naar één van de bezienswaardigheden van Busan, Haeundae Beach. Ondanks dat ik ben opgegroeid op de Veluwe, heb ik net als mijn vader iets met de zee en ik moest en zou dus ook in Korea naar het strand. Beter kon de vakantie niet beginnen! Op het strand liepen ten eerste tegen een salsa workshop aan én er bleek een aquarium á la Sealife te zitten! Nou is Jeroen ook niet vies van een beetje vissen kijken, dus na genoten te hebben van het strand zijn we daar naartoe geweest. Gelukkig heb je voor vissen kijken geen Koreaans nodig, haha. <a href="http://1.bp.blogspot.com/-joytX_b7TBE/TbGcGe3VimI/AAAAAAAAARA/1bxlJ6HDu6w/s1600/IMGP1252.JPG" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="112" src="http://1.bp.blogspot.com/-joytX_b7TBE/TbGcGe3VimI/AAAAAAAAARA/1bxlJ6HDu6w/s200/IMGP1252.JPG" width="200" /></a><br />
En toen we eenmaal klaar waren met het aquarium werd ik zo mogelijk nóg gelukkiger, want eenmaal terug op het strand (het aquarium loopt onder de boulevard langs het strand) kregen we het nachtelijk uitzicht op de stad te zien! En inmiddels ben ik echt wel enorm van dat soort uitzichten gaan houden; de outline van een stad zien door middel van alle lichtjes heeft toch nog altijd iets magisch en mysterieus.<br />
Vervolgens heb ik iets gedaan waarvan ik altijd had gedacht dat ik het nóóit zou doen op vakantie: samen met Jeroen ben ik de Ierse pub van Haeundae binnen gelopen. Als ik op vakantie ga wil ik altijd juist naar de plekjes waar de locals ook heen gaan, en hoewel er meer dan genoeg Koreaanse barretjes zitten in Haeundae (het uitgaansgebied van Busan) waren Jeroen en ik allebei te moe om ons die eerste avond ook nog eens met moeite van een drankje te voorzien voordat we weer terug zouden gaan naar het hostel. En slecht als het was, stiekem was ook wel weer even heeeeeeeeeel erg lekker om na een half jaar weer in een soort van bekend plekje te zijn. Engels om je heen, Westerse (goeie) muziek, <b>goeie</b> koffie (voor mij) en zelfs Hoegaarden (voor Jeroen). Met antropologische interesse en amusement hebben Jeroen en ik ons die avond vermaakt met het kijken naar alle Britten en Amerikanen die in grote getale gezamelijk naar de bar kwamen. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-rtNFOgPZ5Mg/TbGkVhhdu8I/AAAAAAAAARs/cHD_PgkFn5E/s1600/IMGP1258.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://3.bp.blogspot.com/-rtNFOgPZ5Mg/TbGkVhhdu8I/AAAAAAAAARs/cHD_PgkFn5E/s320/IMGP1258.JPG" width="240" /></a></div>De volgende dag zijn we naar de Shinsegae geweest, het grootste winkelcentrum ter wereld. En ik kan jullie zeggen, met <i>groot</i> bedoelen ze ook daadwerkelijk <b>GROOT</b>! Al met al heeft het winkelcentrum 9 verdiepingen, waarvan het grootste deel gevuld is met winkels, boetiekjes en restaurants, maar er is ook plaats voor een ijsbaan, een <i>onsen</i>, een golfbaan, schoonheidsspecialistes, een bioscoop, en een park op het dak. En waar Japanners graag gaan winkelen, doen Koreanen dat zo mogelijk nog liever. Wel op z'n Aziatisch; manlief sleept met de tas van zijn vriendin met een verveeld gezicht achter haar aan door alle winkels. Nou vermoed ik echter wel dat mannen in Azië winkelen minder erg vinden dan in het Westen; mannen zijn hier namelijk veel modieuzer dan thuis. En de laatste mode moet je natuurlijk wel ergens vandaan halen, haha. Gelukkig leverde deze dag ook voor Jeroen genoeg te zien en te doen op, en zowaar kwam hij met meer spullen thuis dan ik! Maar ja, als je Batman All Stars vindt, dan mag dat ook wel... Mijn favoriete winkel hadden we ook al gauw gevonden:<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-eH-jfIZMAgg/TbGcVDSC72I/AAAAAAAAARI/tFk_TnSLyt4/s1600/IMGP1259.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="http://1.bp.blogspot.com/-eH-jfIZMAgg/TbGcVDSC72I/AAAAAAAAARI/tFk_TnSLyt4/s320/IMGP1259.JPG" width="320" /></a></div>Maar de pièce de résistance was toch wel het Zamboni apparaat dat ze hier gebruikten om de ijsbaan weer prachtig glad te trekken:<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-pn44yBqHCUA/TbGcN33CIoI/AAAAAAAAARE/EGpt-uJo86o/s1600/IMGP1257.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="http://4.bp.blogspot.com/-pn44yBqHCUA/TbGcN33CIoI/AAAAAAAAARE/EGpt-uJo86o/s320/IMGP1257.JPG" width="320" /></a></div>Voor de chauffeur ervan die op het apparaat zat en zich nauwelijks bewust leek te zijn van de airbrushing op het apparaat was heerlijk om te zien. Zeker met het neonlicht op de "rug"vin moet je toch doorhebben waar je nu precies op rijdt? Maar ja, blijkbaar dus niet, haha. Jeroen en ik vonden het in ieder geval allebei prachtig om te zien. Het was zelfs nog leuker dan de slechte mascotte trucjes uit te zien halen op de ijsbaan om het publiek te vermaken.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-ymci82oKBe4/TbGcl7kO66I/AAAAAAAAARQ/32DumHlTtaE/s1600/IMGP1266.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://3.bp.blogspot.com/-ymci82oKBe4/TbGcl7kO66I/AAAAAAAAARQ/32DumHlTtaE/s320/IMGP1266.JPG" width="180" /></a></div>Op maandag zijn we met Eun Jong, een vriendinnetje van mij uit Nagasaki dat inmiddels weer naar Korea was vertrokken, naar de Beomeosa tempel afgereisd. De tempels in Korea zijn overwegend buddhistisch, maar als je aan de sobere, houten tempels van Japan gewend bent, dan zijn die van Korea wel even schrikken. Van verre stralen alle kleuren je tegemoet en ook beeldhouwwerk is in grote getale aanwezig. Nou ga ik zelf altijd meer uit architectonische dan religieuze interesse naar tempels, maar ik moet zeggen dat dit tot nu toe een van de prachtigste tempels is die ik heb gezien (al kan het het Parthenon - waar ik nog heen moet - waarschijnlijk nooit verslaan).<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-ozkp22jOrJc/TbGcd58ugKI/AAAAAAAAARM/71pW1eDFhUY/s1600/IMGP1265.JPG" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="112" src="http://4.bp.blogspot.com/-ozkp22jOrJc/TbGcd58ugKI/AAAAAAAAARM/71pW1eDFhUY/s200/IMGP1265.JPG" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Jeroen en ik bij de hoofdingang</td></tr>
</tbody></table>Het is op de foto rechts misschien niet zo goed te zien, maar Koreaanse tempels lijken qua structuur heel erg op de Japanse buddhistische en Chinese Confucianistische tempels, maar qua kleurgebruik en versiering doet het mij persoonlijk weer veel meer denken aan bijv. het Hindoeïsme. Bij deze tempel was het ook mogelijk om een zogenaamde templestay to doen, maar of dit nou ook daadwerkelijk meer inhoudt dan een x aantal dagen het leven van de tempel mee te maken is me niet duidelijk geworden. Wel zag ik dat er overal op het tempelterrein onderhoud werd gepleegd en dat er zelfs nog een heel stuk bijgebouwd leek te worden; allemaal ter meerdere glorie van de Buddha denk ik. Hoe dan ook, we hebben er een goed deel van onze middag besteed waarbij ik heerlijk mijn ogen uitgekeken heb naar alle kunst en cultuur die er op deze ene plek bij elkaar te vinden viel. En zelfs de Buddha kent "See no evil, hear no evil, speak no evil", haha.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-ggoks0trNTA/TbGctPfX_RI/AAAAAAAAARU/dyIatUBbDiM/s1600/IMGP1270.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="http://4.bp.blogspot.com/-ggoks0trNTA/TbGctPfX_RI/AAAAAAAAARU/dyIatUBbDiM/s320/IMGP1270.JPG" width="320" /></a></div>Op onze laatste dag in Busan hebben Jeroen en ik een "grand tour" door de stad, maar eigenlijk vooral de buurt van ons hostel, gelopen. Op vakantie gaan doe je namelijk niet zonder het nodige voetenwerk te verzetten! Tijdens deze wandeling zijn we langs traditionele Koreaanse markten gekomen, hebben we de Walk of Fame van het PIFF (Pusan International Film Festival; de Koreaanse schrijfwijze van de naam van deze stad valt te romaniseren (omzetten naar het alfabet) in Pusan of Busan, omdat de Koreaanse uitspraak heel erg op elkaar lijkt) gevonden en heeft Jeroen zich "vergolden" door mij mee te slepen naar het Museum of Modern History.<br />
Dit museum ging vooral over de periode vlak voor, tijdens en na de Japanse bezetting van Busan. Als je nog ergens duidelijk wil hebben dat ook geschiedenis nooit objectief is, moet je eens hier naartoe gaan, met voorkennis over de Japanse houding ten opzichte van de Tweede Wereldoorlog. Waar ook Korea genoeg schuld zal hebben aan dingen die er in het verleden gebeurd zijn, deed dit museum in mijn ogen wel heel erg zijn best om aan Korea de slachtofferrol toe te kennen en Japan af te schilderen als de brute onderdrukker. Daarbovenop kwam vervolgens nog eens de verheerlijking van de Amerikaanse "bevrijding" ten tijde van de Amerikaanse overheersing in Japan; iets dat er bij mij niet zo goed in gaat. Als er een volk goed is in het creëren van ellende - om maar even generaliserend te doen - dan zijn dat de Amerikanen in mijn ogen. Maar ja, omdat ik absoluut geen interesse heb in politieke verhoudingen en moderne geschiedenis, kan ik enkel mijn mening als leek hierover uiten.<br />
Wat ik zelf veel interessanter vond aan het museum was de indruk die het gaf over het leven in die tijd door allerlei bewaard gebleven artefacten, waarbij ook nog heel goed te zien was dat het Japans zoals ik dat nu studeer nog een behoorlijke ontwikkeling heeft doorlopen in de laatste 150 jaar. Op enkele oude posters, brieven en een gereconstrueerde <i>shouten-gai</i>, een soort winkelstraat, viel namelijk goed te zien hoe ze tot een kleine honderd jaar geleden ook horizontaal nog van rechts naar links lazen in het Japans. Nou was dat me al eerder opgevallen bij de "naamplaatjes" van de tempel gebouwen, maar ja, die waren al zo oud.... Maar ook op bijv. een Schijf van Vijf-kaart in het Japans stonden de horizontale geschriften van rechts naar links afgedrukt, en voordat je dat subtiele verschil doorhebt.. Want de karakters op zich kun je lezen en dus begrijp je het ook wel, maar toch klopt er iets niet helemaal... Tot je het eens van de andere kant af probeert en het dan ineens heel normaal blijkt. Hahaha, heerlijk, zulke socio-historische ontdekkingen!<br />
<br />
Al met al heb ik me uitstekend vermaakt in Busan. Het is een stad die ongeveer net zo groot is als Nagasaki, en heeft doordat het aan zee ligt ook een zelfde soort sfeer. Maar omdat Koreanen van alle Aziatische volken misschien nog wel het meest verwesterd zijn, voelde ik me er, ondanks dat ik geen Koreaans spreek, wel veel meer thuis dan in Japan. Je wordt er als buitenlander niet zo veel aangestaard, bijvoorbeeld. Hoewel de Koreanen in hulpvaardigheid heus niet onder doen voor de Japanners, vind ik hun houding van: 'Jij besloot om hier naartoe te komen, je zoekt het maar uit.' heerlijk. Ik snap dat alle hulp goed bedoeld is, maar ik zoek nu eenmaal te graag dingen zelf uit om er niet lichtelijk geïrriteerd van te raken.<br />
Daarnaast zijn Koreanen ook een stuk luidruchtiger dan Japanners, al spannen Chinezen nog altijd de kroon heb ik me laten vertellen. Ze praten heel levendig, zowel op straat als in het openbaar vervoer als in de kroeg. Ze lijken zich ook iets minder druk te maken om de mensen om zich heen en het eventuele ongemak dat ze hen kunnen bezorgen dan Japanners. In het openbaar handen vasthouden, knuffelen en zelfs zoenen zijn dan ook niet uit den boze; dat was wel iets waar Jeroen en ik even aan moesten wennen na 6 maanden in Japan gewoond te hebben. Maar daar waren we al gauw overheen, want de Koreanen zelf fascineerden ons veel meer. Want mensenlief, wat zijn Koreanen knap. Zoals de meesten van jullie wel zullen weten valt de Aziatische Man helemaal onder mijn definitie van "aantrekkelijk", maar als ik dan toch met een Aziaat thuis zou moeten komen, doe mij dan maar een Koreaan! Lang (of toch nog met regelmaat langer dan ik; iets waar ik ook maar niet aan kon wennen in het begin!), modieus, maar toch qua algehele uitstraling mannelijker dan de male fashionistas die ik hier in Japan zie rondlopen. En geen gene over het vasthouden van je hand in het openbaar. Nu nog de goeie persoonlijkheid en ik zie een match voor het leven, haha.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-rMCj2HqCCdg/TbGdIFscqPI/AAAAAAAAARk/2QY2z-A0xfg/s1600/IMGP1304.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-rMCj2HqCCdg/TbGdIFscqPI/AAAAAAAAARk/2QY2z-A0xfg/s1600/IMGP1304.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br />
</a></div>Ja hoor, met een Starbucks om iedere hoek, de lekkerste <i>hottok </i>(een zoete lekkernij die een beetje op een soort van taaie pannenkoek lijkt) in Korea, de heerlijke Koreaanse bevolking en het strand dichtbij, zou Busan wel mijn favoriete Aziatische stad zijn om in te wonen. Misschien nog wel leuker dan Nagasaki. Maar ja, dat zullen we nooit weten, want ik spreek geen Koreaans en tegen de tijd dat ik het spreek heb ik vast niet meer de leeftijd of mogelijkheid om er te gaan studeren, haha. En hoe kan dat nou niet, in een land wat onderstaande uitvindingen voort brengt?<br />
<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="180" src="http://2.bp.blogspot.com/-rMCj2HqCCdg/TbGdIFscqPI/AAAAAAAAARk/2QY2z-A0xfg/s320/IMGP1304.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="320" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Wat nou, handschoenen mee? Je plakt ze gewoon aan je stuur!</td></tr>
</tbody></table><br />
<br />
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-joytX_b7TBE/TbGcGe3VimI/AAAAAAAAARA/1bxlJ6HDu6w/s1600/IMGP1252.JPG" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"></a>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6485360331010531309.post-52469899138655235132011-04-16T03:50:00.000+02:002011-04-16T03:50:22.102+02:00HarugasshukuOm dan de chronologie maar weer braaf te volgen, is het nu tijd voor een post over mijn <i>harugasshuku</i>. Een <i>gasshuku</i> op zich is in principe niet meer dan een boot camp voor de leden van een club, een <i>harugasshuku</i> is per definitie dan ook niet meer dan een boot camp in de lente (want <i>haru</i> betekent lente in het Japans).<br />
Mijn club wilde voordat de nieuwe "generatie" yosakoi dansers zich zouden aandienen nog éénmaal met iedereen op kamp om daar nog eens flink te trainen en alle onderlinge banden aan te halen. Voor Japanners worden er op zo'n kamp vervolgens ook veel belangrijke dingen besloten en wordt er voor de jongste "generatie" leden nog even benadrukt dat ze nu bijna <i>senpai</i> (ouderejaars) zijn en dat dat toch wel een hele verantwoordelijkheid met zich meebrengt.<br />
<a name='more'></a>Exact drie dagen voordat ik naar Korea op vakantie zou gaan had ik met mijn yosakoiclub dus een <i>harugasshuku. </i>Drie dagen compleet volgepland met trainingen, spelletjes, vergaderingen en weet ik het wat. De eerste dag dienden we ons om 10 uur 's morgens op universiteitsterrein te verzamelen, en daarvandaan vertrokken we met de bus naar Isahaya, een stad in de buurt van Nagasaki, waar we drie dagen lang bovenop een berg zouden bivakkeren. Helaas zaten onze kamers in een paar gebouwtjes die ook daadwerkelijk helemaal bovenop de berg zaten, dus dat was nogal een gesleep met de tassen. En <b>koud</b>! Niet te geloven, haha.<br />
Na aankomst was het tijd voor een spelletjesronde. In Japan valt een kleine wedstrijd van basketbal of volleybal daar ook onder, helaas haha. Beide sporten heb ik niet meer gedaan sinds de middelbare school, dus ik vond het allemaal niet zo lekker gaan. En om één of andere reden zijn alle Japanners, en vooral jongens, echt be-lach-e-lijk goed in sport. Misschien heeft hun gymles toch meer effect dan die van Nederland? Hoe dan ook was het erg gezellig met het team waar ik in gespeeld heb en heb ik naar mijn idee niet compleet gefaald. Zoals met alles strooien de Japanners maar al te graag met complimentjes, maar inmiddels ben ik er wel aan gewend om dat grotendeels van me af te laten glijden. Dat klinkt wat pessimistisch misschien, maar Japanners zullen nooit tegen je zeggen dat je slecht bent in iets of iets niet goed doet, maar doen juist het tegenovergestelde en prijzen je al gauw de hemel in. Als nuchtere Nederlander kan ik daar niet zo heel goed tegen, maar ja. Culturele verschillen, wat doe je eraan? :)<br />
Vervolgens was het na het avondeten tijd voor een belangrijke vergadering. Helaas ging de vergadering over dingen waar ik als buitenlandse student weinig mee te maken heb binnen de club - het ontwerp voor de nieuwe kleding, het themalied voor komend jaar, etc. - dus het was lastig om mijn aandacht erbij te houden en omdat er maar liefst 2 hele uren voor ingepland stonden was ik ook echt kapot tegen de tijd dat ik eindelijk in bed belandde. Ze doen op de club heel erg hun best om ons als buitenlandse studenten er wel bij te betrekken, maar omdat het steeds gaat over structuren en werkwijzen binnen de club waar wij als buitenlandse studenten nauwelijks mee te maken krijgen en het nooit echt uitgelegd hebben gekregen is het vaak lastig te volgen. Daarbovenop komt ook nog eens dat alles in Japan wel 6000 keer democratisch overlegd moet worden voordat men via uitgebreide enquêtes en vergaderingen eens tot een besluit kan komen. Op dit soort momenten merk je de culturele verschillen het meest, want wij als buitenlanders (3 Nederlanders en 1 Amerikaanse) waren ons aan het einde van de vergadering compleet aan het opvreten over het gebrek aan besluitkracht van Japanners, haha.<br />
<br />
De volgende dag stond er nog meer training op het programma, maar aan het ochtenddeel kon ik helaas niet deelnemen. Achteraf gezien vermoed ik dat ik 's nachts al koorts heb gehad - het stikken onder een deken waar ik de volgende nacht geen last van had valt niet echt anders te verklaren. Maar toen het na het hijsen van de Japanse vlag, een heel ritueel waar iedereen heel erg vroeg voor moet opstaan, en de <i>rajio taisou</i> - de ochtendgymnastiek die iedere dag op de radio uitgezonden werd - was het tijd voor het ontbijt en het enige waar ik aan kon denken was dat ik vooral niet wilde eten. Nou werd dat mooi opgemerkt door een paar van mijn <i>senpai</i> (soms zijn Japanners oplettender dan je denkt en in dit geval waren ze ook echt bezorgd <3), hele schattige kleine meisjes die eigenlijk net zo oud dan niet jonger zijn dan ik, en kon ik wat rijst eten die in extra veel water was gekookt waardoor hij wat papperiger was dan de normale rijst. Ik heb het braaf opgegeten, maar lekker was anders. Daarom werd ik nog maar even terug in bed gestopt in de ziekenkamer, waar er ieder uur even iemand kwam kijken hoe ik me voelde. Voor een land dat vanuit Westerse ogen gezien zo snel naar medicijnen grijpt, wordt er naar mijn idee nog veel opgelost door wat extra slaap. Nou is dat in het geval van Japanners, die naar verluidt niet meer dan 5 uur per nacht slapen op de middelbare school, misschien ook wel een "wondermiddel". Mijn Nederlandse nuchterheid verzette er zich in eerste instantie tegen ("Nee joh, laat mij gewoon maar even, komt wel goed."), maar ik had me voorgenomen op kamp braaf naar mijn <i>senpai </i>te luisteren zoals de Japanners dat ook doen, dus ik ben maar in bed gekropen. Na wat extra slaap ging het gelukkig wel weer beter en kon ik fatsoenlijk genoeg lunchen om na de lunch weer mee te doen met de volgende spelronde en 's avonds nog een keer met de training.<br />
De tweede nacht heb ik gelukkig een stuk beter geslapen en kon ik gewoon meedoen met de laatste training van het kamp. Deze vond ik zelf extra leuk, want in plaats van een training die heel erg op onze normale training leek deden we op de laatste dag allemaal korte dansjes die naast <i>Soran Bushi</i> (zo heet de dans) als echt yosakoidansjes gelden en in principe door ieder team opgevoerd kunnen worden. Alle overige dansen zijn zogenaamde team originals die alleen door dat specifieke team gedanst worden. Aan het einde van deze training werden alle dansjes door iedereen gedaan, ook al had je ze zelf niet gedaan. Gelukkig was dit allemaal makkelijk op te pikken en iedereen had het enorm naar z'n zin, wat er nog meer plezier aan toevoegde. Hierna was het tijd voor de lunch en vervolgens moesten we alweer naar huis.<br />
<br />
Omdat mijn club draait om dansen draaide het kamp natuurlijk ook om dansen en lichamelijke beweging. Zo uitgeschreven lijkt het alsof we niet zo heel veel gedaan hebben, maar we hadden echt wel ruim twee dagen volgepland met allerlei activiteiten. En als er zo'n 50 mensen meegaan op kamp dan heb je voor de spelrondes natuurlijk ook tijd nodig en een gemiddelde training duurt ook rond de twee uur. Dan kom je natuurlijk ook al snel aan je uren op een dag. En omdat er iedere morgen een vlag gehesen diende te worden, was ook onze avondklok flink op tijd. Maar ja, zoals op ieder kamp wordt die natuurlijk ook wel braaf genegeerd - iets wat voor ons als buitenlanders maar moeilijk vol te houden is! Want zeker omdat ik inmiddels toch een aardig mondje Japans spreek en nog meer versta, vergeten ze nog wel eens dat een hele dag in een Japanse omgeving verblijven mij toch moeite kost. Als je ze daarop wijst dan kijken ze je aan met grote ogen en uitdrukking die zoveel zegt als, het spijt me verschrikkelijk, natuurlijk is dat zo! Maar ze zijn wel lief hoor, mijn Japannertjes :D Toch ben ik allebei de dagen maar vroeg naar bed gegaan, zeker de tweede dag, zodat ik niet wéér niet mee zou kunnen doen de volgende ochtend.<br />
Om te zeggen dat ik na kamp kapot was is dan ook wel aardig in de richting. En om het allemaal nog leuker te maken had ik geen tijd om dood op bed neer te vallen. Nee, ik moest een koffer inpakken voor 2 weken vakantie, want de volgende morgen was het tijd om naar Korea te vertrekken! Maar het was het allemaal zeker meer dan waard, ook al ben ik nu vanwege de vakantie, mijn ouders op bezoek en een overbelaste spier al bijna 2 maanden niet meer op training geweest. En aangezien ik na al deze tijd nog steeds last heb van mijn been ga ik veiligheidshalve ook niet meer volledig meetrainen :'( Als het misgaat moet ik misschien weer opnieuw leren lopen of iets dergelijks - iets waar ik totaaaaal niet op zit te wachten natuurlijk. Daarom ga ik volgende week zaterdag kijken bij een/de <i>taiko</i> vereniging van Nagasaki. Dat is iets wat ik ook heel graag zou willen proberen en hoewel het lichamelijk ook heel zwaar is, bevindt de meeste activiteit zich in je bovenlichaam (van wat ik ervan kan zien) en zou ik mijn been dus moeten kunnen sparen. Fingers crossed dat het zo leuk gaat zijn als ik denk!Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6485360331010531309.post-28546269544239114062011-04-07T09:14:00.000+02:002011-04-07T09:14:13.700+02:00Hanami, of het bewonderen van de kersenbloesemsVolgens de chronologie zou ik nu eigenlijk een post moeten plaatsen over mijn <i>haruyasumi</i>, oftewel mijn voorjaarsvakantie. In Japan duurt deze vakantie maar liefst 1,5 à 2 maanden op de universiteit, dus is er voor ons als buitenlandse studenten - mits de financiële situatie het toestaat - meer dan genoeg tijd en mogelijkheid om op reis te gaan. Ik heb nog lang niet zoveel gereisd en gezien als dat ik zou willen, maar ik ga proberen daar het komend semester nog het beste van te maken! En met een weekend van 3 dagen en een les op maandag die nog best wel een keertje te missen valt (waardoor ik ruim 4 dagen weg kan gaan :D), moet dat vast en zeker gaan lukken!<br />
<br />
Maar, dit keer wilde ik nog niet schrijven over mijn avonturen in Korea (waar overigens al een deel van op Jeroens blog staat), maar over iets anders typisch Japansch wat ik gisteren voor het eerst heb mogen ervaren.<br />
<br />
<a name='more'></a>Sinds een week of twee beginnen de kersenbloesems flink te bloeien hier in het inmiddels toch wel aangenaam warme Nagasaki. Op de bergen zelf valt het best mee, maar zeker in de stad staan er eigenlijk wel waar je ook kijkt <i>sakura</i>bomen. Oftwel, kersenbloesem in overvloed!<br />
De Japanse traditie in dit seizoen is de <i>hanami</i>, het kijken naar de <i>sakura</i>. Op een vrije dag, in Japan dus meestal een zondag, wordt de hele familie bij elkaar verzameld, wordt er heerlijk eten en vooral ook veel drank gemaakt en ingeslagen en toogt iedereen naar een nabijgelegen park om daar onder een van de vele<i> sakura</i>bomen te gaan zitten en al dit lekkers in elkaars gezelschap te versnaperen.<br />
In het parkje dat naast onze dormitory ligt is er ook nog haast geen avond voorbij gegaan of we zagen wel groepjes mensen op een plaid onder de bomen zitten, die tot en met vandaag 's avonds verlicht worden door lampionnetjes die door buurtbewoners opgehangen zijn. Dat wilden we zelf ook wel eens gaan doen!<br />
<br />
Voor mij kwam die dag gisteren! Oorspronkelijk zou ik samen met Yuki, een Japanse vriendin van mij, en Jeroen op een spontane dagtrip naar Beppu gaan om daar lekker te relaxen in de onsen, een beetje rond te kijken en mogelijk ook nog wat bloesems bewonderen. De oriëntatie op school dinsdag gooide echter roet in het eten - in plaats van op donderdag te beginnen met de colleges, zoals eerder aangegeven was, zouden we op woensdag al beginnen! En laat woensdag nou één van de belangrijkste dagen in mijn rooster zijn... Ook Jeroen kon het niet maken om niet op te komen dagen bij de eerste lessen van Leesvaardigheid; hij had voor de vakantie aan Takano-sensei, onze supervisor in Nagasaki, gevraagd of hij niet 2 niveau's omhoog mocht voor Leesvaardigheid, want het afgelopen semester had hem echt niks geleerd (zijn woorden...). De trip naar Beppu hebben we dus moeten verplaatsen naar een andere keer... :'(<br />
In plaats van de trip naar Beppu zou ik dan met Yuki wel naar de bioscoop gaan. Maar natuurlijk moet er momenteel dan weer niks leuks draaien. Ach, aangezien het goed weer zou worden, zouden we dan wel gaan hanami-en (jaja, we maken er gewoon een werkwoord van in het Nederlands!) in het park aan de haven.<br />
Zo gezegd, zo gedaan; na mijn college ben ik op de tram gestapt met Yuki en Jeroen, hebben we een schandalige hoeveelheid eten en drinken gekocht en zijn we naar het park gegaan. Daar hebben we Rens en zijn Koreaanse vriendinnetje Narae (spreek uit: Nare) ontmoet, en later kwamen ook Anoushka en haar vriendje Ikki er nog bij zitten.<br />
Waar het daarna op neer kwam was eigenlijk gewoon alleen maar gezellig samen zijn, eten, drinken, en genieten van het mooie weer. Helaas hadden we allemaal vergeten een foto camera mee te nemen, dus leuke foto's kan ik jullie nog niet laten zien. We (Yuki en ik) zijn echter van plan om het volgende week weer te gaan doen, dan zal ik heel veel foto's proberen te maken! En als het net zo gaat lopen als gisteren, dan zal dat geen probleem zijn :)<br />
Zonder foto's is er misschien weinig aan dit verhaal, want echt heel bijzonder is het nu weer niet - eten, drinken en gezellig samen zijn met vrienden doe ik hier toch wel met enige regelmaat. Maar tot nu toe heb ik daar weinig over geschreven op mijn blog geloof ik, en ik vond dit zelf zo'n topervaring dat ik het jullie niet kon onthouden.<br />
<br />
Van het weekend meer over Korea (dan wel met foto's!)<br />
<br />
LiefsUnknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6485360331010531309.post-21511126366207362312011-04-02T14:20:00.000+02:002011-04-02T14:20:17.026+02:00Iou Jima (ie-oo-uu jiema)Nou, dit is de perfecte post om meteen van het verleden naar het heden over te schakelen. Vandaag ben ik namelijk ook naar dit kleine eilandje vlak buiten de haven van Nagasaki gegaan, evenals afgelopen december. De samenstelling van de groep was anders, maar aangezien je op het eiland nou niet zo bijzonder veel kan doen heb ik wel ongeveer hetzelfde gedaan :)<br />
<br />
<a name='more'></a>De eerste keer dat ik naar Iou Jima ben gegaan was op donderdag 23 december 2010. Dit weet ik nog heel precies, omdat we op deze dag vrij hadden vanwege de verjaardag van de keizer van Japan. Een soort Koninginnedag dus eigenlijk, haha! Alleen lijkt het in ieder geval een stuk minder feest dan Koninginnedag in Nederland is, maar misschien is mij dat gewoon niet opgevallen omdat ik op die dag niet in de stad was.<br />
Deze eerste keer ging ik op uitnodiging van mijn mentor Go met Thijs, een mede-Nederlander, twee Koreaanse meisjes en Airi, een Japans meisje, naar Iou Jima om daar de dag door te brengen. Enigszins verlaat verzamelde iedereen zich in de haven om daar op de boot naar het eiland te stappen. Nou ja, ik zeg wel boot, maar meer dan een grote versie van een veerpont is het eigenlijk niet. Hoe dan ook, vanwege het voor december nog heerlijke weer zijn we bovenop het dek gaan zitten - op mijn initiatief. Soms ben ik toch Nederlandser dan ik denk, maar ik kon het niet laten om niet op dek te gaan zitten in dit heerlijke weer en niet te genieten van de zeelucht!<br />
Eenmaal aangekomen op het eiland zijn we fietsen gaan huren, waarmee we als eerste het eiland rondgefietst zijn. Nou is het eiland niet zo heel erg groot, dus daar waren binnen twee uur eigenlijk wel weer klaar mee, ondanks een tussenstop op het strand, bij de vuurtoren van het eiland en wat andere kleine toeristendingetjes.<br />
Persoonlijk vond ik vooral het strand heel erg lekker, zoals te zien is aan de profielfoto die ik gebruik op Facebook en op Skype. Die foto is door Go, mijn mentor, genomen aan het strand, terwijl ik - als enige - het aan durfde om even in het zeewater te gaan lopen. Zo vaak ga ik in Nederland nou ook weer niet naar het strand, maar je leeft denk ik toch altijd met het idee dat als je er heen wíl, je er zo bent. In Japan is dat dus niet zo, dus ik was kinderlijk gelukkig toen ik eindelijk weer zon, zee en zand in de buurt had.<br />
Na de fietstocht was het tijd voor de onsen, een heerlijke Japanse uitvinding die ik zeker ga missen in Nederland! In principe lijkt het op een openbaar badhuis, al hebben ze dat in de onsen wel naar een hoger niveau getild. In het douche gedeelte kun je jezelf uitgebreid verwennen met shampoo's, conditioners, scrubs etc. Zelfs je tanden poetsen is mogelijk in dit gedeelte. Menig Japanse vrouw zit dan ook een flinke tijd in het douche gedeelte, tot iedere vierkante centimeter huid goed onder handen is genomen. Na het douchen is het tijd voor weken in badwater. Veel onsens hebben een aantal verschillende baden, die allemaal weer voor iets anders goed zijn. Zo heb je baden met zout water, met koolzuur in het water of met een elektrisch stoeltje. Hoe het er bij de mannen aan toe gaat zou ik niet kunnen zeggen, maar bij de vrouwen wordt er heel wat afgekletst tijdens zo'n onsen bezoek. Het is dan ook niet vreemd dat je flinke groepen samen naar de onsen ziet gaan; en dat geldt ook voor de mannen. Na het badderen is het dan tijd om je nog een keer grondig af te spoelen en je daarna weer aan te kleden, allerlei crèmetjes te proberen die vaak door de onsen geleverd worden en daarna helemaal fris en fruitig - nou ja, fruitig.... slaperig vooral! - het badhuis uit te stappen.<br />
<br />
Voor vandaag gold ongeveer hetzelfde regime, al konden we door het betere weer langer op het strand doorbrengen. Daar hebben we heerlijk genoten van onze lunch, en in het zeewater gelopen - ondanks alle roodalg die erin ronddreef (die verzamelde zich gelukkig maar aan één kant van het strand, dus we zijn aan de andere kant gaan zitten).<br />
Dit keer ben ik wederom samen met mijn mentor Go gegaan, maar was de hele trip op initiatief van mij en Aniek, mijn mede-Nederlander en huisgenootje. We hebben een hoop mensen uitgenodigd en zijn uiteindelijk geëindigd met een aantal Japanners, een Amerikaan en een paar van de nieuwe studenten uit Korea.<br />
Na Iou Jima zijn we allemaal teruggegaan naar Nagasaki, waar we met iedereen naar de <i>kaiten zushi</i> zijn geweest; de beroemde sushi van de lopende band! Daar moesten we ondanks het vroege tijdstip helaas in groepjes opslitsen, al bleek dat achteraf niet zo heel erg te zijn. Onze Japanners en Koreanen hadden namelijk veel meer honger dan wij, dus wij zijn op een gegeven moment maar ijs en koffie toe gaan halen in het nabijgelegen winkelcentrum, de <i>Yumesaito</i>. Daar zijn ze ons later weer op komen zoeken en hebben we nog <i>purikura</i> gemaakt. Vooral het samen zijn met de Koreanen vond ik erg leuk, want dit zijn toch de mensen die we het komend half jaar nog gaan zien en dan is het wel zo leuk als we vrienden kunnen worden/zijn!<br />
<br />
Foto's e.d. zullen gauw weer op Facebook verschijnen, dus voor diegenen die mij via Facebook volgen, hou het maar in de gaten! :D<br />
<br />
LiefsUnknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6485360331010531309.post-59390357970732532872011-03-31T04:23:00.003+02:002011-04-02T14:22:52.761+02:00Daijoubu!!<div class="MsoNormal">Ondanks alle goede voornemens om flink wat op mijn blog te schrijven om te zorgen dat alles weer netjes op schema loopt, is er maar bijster weinig van gekomen.<br />
Ten eerste besloot ik alsnog mee te gaan op de harugasshuku van yosakoi, het trainingskamp van de lentevakantie voordat het nieuwe schooljaar zou beginnen. Vervolgens ging ik na dat kamp meteen op vakantie naar Korea met Jeroen en vanuit Korea was het rechtstreeks door naar Tokyo om daar mijn ouders op te halen voor hun vakantie in Japan.<br />
Maar zoals iedereen inmiddels weet was het rond de tijd dat ik naar Tokyo zou vertrekken dat Moeder Natuur besloot om even flink roet in het eten te gooien. De stress die je normaal al hebt om je ouders een gave vakantie te bezorgen werd nog even 100x vergroot door de zorgen om alle vrienden die in dat gebied zaten, mensen die vanuit Kyuushuu geëvacueerd werden en alle berichtjes van bezorgde vrienden en familie vanuit Nederland. Al zal ik toen wat stingy op gereageerd hebben, ik ben heel dankbaar voor al jullie zorgen! Vooralsnog ben ik helemaal in orde op Kyuushuu, dus zorgen zijn niet nodig :)</div><div class="MsoNormal"><br />
<a name='more'></a><br />
</div><div class="MsoNormal">Maar ja, dat zorgt er wel even voor dat alle plannen die je van tevoren had behoorlijk omgegooid moeten worden. In plaats van een week door te brengen in wat ik vooralsnog de gaafste stad ter wereld vindt, Tokyo dus, zijn we de dag nadat mijn ouders geland waren in Tokyo op de trein terug naar Nagasaki gestapt. Nu hou ik enorm van Nagasaki, maar voor toeristen is er toch niet zo heel veel te doen. Anderhalve week in Nagasaki rondhangen ging hem dus niet worden, dus daar kwamen even planningskillz aan te pas om dat te veranderen.<br />
Inmiddels begin ik aardig bij te komen van het avontuur dat Je Ouders Op Bezoek heet, en ons Internet is ook nog steeds lief, dus terwijl ik nu wacht op het opklaren van de wolken in Nagasaki zodat ik weer lekker in de haven kan gaan zitten, heb ik besloten om maar weer even een kleine update te schrijven voor iedereen in Nederland.</div><div class="MsoNormal"> Als ik zie hoe toegewijd enkele van mijn <i>senpai</i> zijn, zoals Aafke die in Osaka studeert, dan schaam ik me toch wel een beetje dat ik me zelf niet aan mijn voornemen om regelmatig te updaten heb kunnen houden. Wat inmiddels dagelijks leven lijkt blijft achteraf deel van vooralsnog het grootste avontuur van mijn leven (dat ook weinig groter kan worden dan naar een ander land emigreren vermoed ik), en regelmatig updaten lijkt me de ideale manier om me alles te kunnen blijven herinneren – ook lang nadat ik alweer terug in Nederland ben en voor ver in de toekomst.</div><div class="MsoNormal"> Het dagboek dat ik hier zelf probeer bij te houden per dag ligt inmiddels ook alweer anderhalve maand stof te vergaren door alle tentamens, vakanties en overige stress. Nu zou ik het voor elkaar kunnen krijgen omdat weer geupdate te krijgen, maar misschien moet ik het in plaats van op papier maar wel gewoon digitaal gaan doen. Ik zit in principe toch iedere dag op mijn computer, dus eens per week ofzo updaten moet toch eigenlijk wel kunnen.</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal">Maar ja, dat is vooralsnog ook nog even toekomstmuziek. Volgende week dinsdag moeten we voor het eerst in bijna 2 maanden weer op de universiteit verschijnen om ons rooster op te komen halen. En dit semester hebben we naast al onze taalvakken nog één extra vak, waarvan het ook nog maar afwachten is hoeveel werk dat gaat worden. Ook ga ik voor de taalvakken in principe bij alles één niveau omhoog, dus dat is potentieel ook meer werk dan vorig semester. Naast dit alles wil ik me ook bezig blijven houden met yosakoi, wil ik toch maar gaan kijken of de <i>taiko</i> groep van Nagasaki niet wat is en wil ik natuurlijk ik nog allerlei reizen binnen Japan ondernemen om her en der over het land verspreid al mijn vrienden op te zoeken die vorige week afgestudeerd zijn en voor studie of werk uit Nagasaki verhuisd zijn.</div><div class="MsoNormal">Voorlopig heb ik echter nog een paar dagen lekker niks doen voor de boeg, want de colleges beginnen pas over een week, of misschien zelfs wel over anderhalve week, dus ik hoop voor die tijd nog een paar updates te kunnen schrijven over wat er tot nu toe allemaal gebeurd is. En als ik daar nou niet op tijd klaar mee ben, misschien dat ik me dan kan wagen aan duo updates; gedeeltelijk over wat er nog uit het eerste semester en de vakantie te vertellen valt en gedeeltelijk waar ik nu allemaal mee bezig ben. </div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal">Gelukkig kunnen de meesten van jullie me ook bijhouden op Facebook, waar iedereen kan zien dat het goed met me gaat, dat ik het nog steeds enorm naar m’n zin heb in Nagasaki (ondanks al het klagen over de colleges) en dat ik eigenlijk nog helemaal niet naar huis wil, hoewel mijn terugkeerdatum naar Nederland inmiddels is vastgesteld. Op 16 augustus zal ik, als alles gaat zoals gepland, om 22.20u weer op Nederlandse bodem staan – voor degenen die het willen weten. Dat ik hier nog maar 4,5<sup>e</sup> maand zit is dan ook iets waar ik nog helemaal niet aan wil denken. Daarom ga ik zo Jeroen maar eens bed uit bellen en kijken of hij mee gaat boeken shoppen (we zijn hier met z’n alles inmiddels op het punt beland dat we zelf maar gaan studeren om er het maximale uit te halen; dus zijn we allemaal druk aan het shoppen voor boeken voor de Japanese Language and Proficiency Test) en daarna lekker in de haven te gaan ontspannen.</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal">Hopelijk snel weer een update!</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal">Liefs</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6485360331010531309.post-83297665192350321882011-02-22T07:21:00.000+01:002011-02-22T07:21:15.613+01:00Sinterklaas in JapanInmiddels is Sinterklaas al weer bijna 3 maanden geleden, maar beter laat dan nooit zoals ze zeggen! Al voordat we met ons tienen naar Japan vertrokken was er in Nederland afgesproken dat we in Nagasaki zeker weten Sinterklaas zouden gaan vieren. Zo houden we toch nog een beetje het gevoel van thuis erin, temidden van alle bergen, overdadige zon en regen en zelfs de sneeuw. Zo gezegd, zo gedaan, maar omdat we tegen Sinterklaas al een hoop Japanse vrienden hadden gemaakt, hebben we besloten om het dan maar meteen goed aan te pakken en Sinterklaas twee keer te vieren dit jaar: één keer met Japanners erbij en één keer met slechts de Nederlanders, zodat we ook echte suprises konden maken.<br />
<br />
<a name='more'></a>Op 5 december hebben we eerst Sinterklaas gevierd met de Japanners erbij. Bij een op dat moment nog gebrek aan postpakketten met pepernoten (en wat al aangekomen was, was allang weer op), werd Pakjesavond voor mij dus vooraf gegaan door het bakken van een enorme hoeveelheid pepernoten. Gelukkig vielen ze allemaal erg goed in de smaak, al waren ze toch echt niet zo lekker als dat ze uit een pakje komen. Nou ja, wel gezonder waarschijnlijk! Met de Japanners hebben we een cadeautjes spelletje gedaan, waarbij iedereen 2 kleine cadeautjes meebracht en deze door middel van opdrachten die gerelateerd waren aan het aantal ogen dat je gooide met de dobbelsteen over iedereen verdeeld werden.<br />
Het duurde even voordat we het spel precies aan de Japanners uitgelegd kregen en zij waren ook allemaal erg verbaasd over het feit dat sommige mensen uiteindelijk meer cadeautjes kregen dan andere mensen; in Japan wordt op basis van beleefdheid overal en altijd geprobeerd alles te verdelen. Behalve de rekening, die neemt de senior uit de groep meestal op zich (al dien je daar natuurlijk in enige mate tegen te prosteren. Ugh, Japanners xD). Zoals bij alle cadeau spelletjes waren er een paar cadeautjes erg populair; o.a. de cadeautjes van Paul, die ingepakt waren in "traditioneel, Nederlands inpakpapier" - oftewel simpel ruitjespapier bij gebrek aan echt inpakpapier xD<br />
Het andere populaire cadeautje was qua inhoud een stuk Nederlandser dan wij van tevoren op gerekend hadden! Een vriend van ons, Ikki, had een heel mooi zwart tasje meegebracht, wat vrij snel populair werd (want ja, mooi tasje is een mooi inhoud!... toch?), en alleen nog maar populairder werd toen Ikki toch wel een beetje schaamrood op zijn kaken kreeg toen twee meisjes (Aniek en ik, resp.) toch wel erg graag dat tasje wilde hebben en Takuya, de vriend waar hij mee cadeautjes was gaan kopen voor Sinterklaas, heb absoluut niet wilde hebben! Het resultaat: een vaag soort opplakpenis in de vorm van een zwanenhoofd en -hals xDD Alsof we het zo uit de fopshop in Amsterdam hebben gehaald, niet waar?<br />
Hoe dan ook, wij Nederlanders hebben er in ieder geval een superleuke avond mee gehad, en ook de Japanners zeggen het leuk gehad te hebben. In hoeverre dit werkelijk waar is, en in hoeverre ze het zeggen om ons niet te kwetsen zullen we waarschijnlijk nooit achterkomen, maar als ik de Japanners die er waren een beetje ken, dan had de <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Tatemae"><i>honne</i></a> de overhand op de <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Tatemae"><i>tatemae</i></a> deze avond (^^)<br />
<br />
Op 7 december hebben we de surprise Sinterklaas gevierd met de Nederlanders, en onze inburgerende Belge Tine. Deze avond viel mooi samen met Rens zijn verjaardag, dus toen heb ik ook nog een belofte uit Nederland ingelost en hem een appel als verjaardagscadeau gegeven. Rens heeft namelijk ooit gezegd dat hij maar niet begreep hoe mensen gewoon los een appel konden eten, en toen hebben wij besloten dat hij dus enkel appels zou krijgen voor zijn verjaardag. Het was allemaal even geleden, maar iedereen herinnerde zich het weer, en er werd hartelijk om gelachen. Als het goed is heeft Rens de appel zelfs nog opgegeten!<br />
Iedereen had keihard z'n best gedaan op de surprises, maar die van Martha en Tine staken er toch wel met kop en schouders bovenuit! Martha had een "Ideal Manmaker" gemaakt voor Tine, met supergave getekende versies van een aantal mensen uit Nagasaki die nog heel herkenbaar waren. Tine had twee supergave tekeningen gemaakt voor Jeroen, één karikatuur van hemzelf, en één van zijn vooralsnog slechts getekende vriendinnetje. Aan de hand van zijn gedicht moest hij aan allerlei touwtjes en deurtjes in het karton trekken waarbij zijn cadeautjes tevoorschijn kwamen. Dat mijn surprise voor Martha gefaald was door een gebrek aan goede lijm werd er zo nog wel even extra ingewreven, haha! Wanneer internet/mijn computer mee wil werken zal ik wel foto's en filmpjes uploaden van alles!<br />
<br />
Om een lang verhaal kort te maken, ondanks het gebrek aan algehele Sinterklaassfeer hebben we met ons allen hier er het beste van gemaakt, en als je het mij vraagt is dat helemaal prima gelukt! Ik kijk er naar uit om dit jaar Sinterklaas weer in Nederland te vieren met te veel veel te lekker eten, veel vrienden, familie en slechte cadeautjes, maar Sinterklaas in Japan zal ik ook nooit vergeten!Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6485360331010531309.post-55686133912320833462011-02-14T05:34:00.000+01:002011-02-14T05:34:41.155+01:00TentamensVolgens het update lijstje was het eerst volgende onderwerp na de cultuurlessen mijn midterm tentamens. Omdat ik echter al aan het eind van het semester zit, en op het moment dat ik deze post schrijf nog maar één tentamen te gaan heb voordat ik klaar ben en vakantie heb, leek het me wel slim/logisch om dan ook maar meteen mijn eind-van-het-semester tentamens erbij te nemen. Dan worden jullie ook meteen een beetje betrokken bij het heden (^^)<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
<br />
Zoals jullie allemaal wel weten, want dat heb ik al een paar keer op mijn blog geschreven, stellen mijn colleges eigenlijk helemaal niet zo heel veel voor hier in Nagasaki. Eigenlijk is alleen mijn <i>sakubun</i> college, het college waarin we opstellen/papers/essays correct leren schrijven in het Japans, echt nuttig. De lessen <i>kanji</i> zijn ook niet geheel onnuttig, daarvan is alleen de methode bijzonder achterhaald. Maar ja. Dit keer niet nog meer gezeur over colleges; dit keer is het zeuren over de tentamens.<br />
Ik ben echt heel erg blij dat ik in Japan zit, begrijp me niet verkeerd. Ik kan met 100% zekerheid zeggen dat dit de beste ervaring van mijn leven tot nu toe is. Maar de Japanse leermethode biedt iemand die gewend is in het Westen te studeren ab-so-luut geen uitdaging. Al mijn voorgangers weten wel waar ik het over heb. Op zich was het niet zo'n ramp dat we allemaal in meerdere of mindere mate onder ons niveau geplaatst zijn. Herhaling kan geen kwaad en echt praten leer je hier toch op straat en niet in de klas. Maar op <i>sakubun</i> na zijn dit waarschijnlijk de makkelijkste tentamens/toetsen die ik gemaakt heb sinds de basisschool.<br />
En, gezien het feit dat ik braaf meer dan genoeg aanwezig ben geweest bij alle lessen, is het dan ook niet zo raar dat ik weer razend hoge cijfers haal op mijn toetsen. Net zoals alle andere Nederlanders hier, overigens. Het, voor ons, grote probleem aan Japans leren is namelijk dat het meer reproduceren van lesstof is, dan dat je daadwerkelijk iets leert en daar later praktisch mee aan de slag kan. Het antwoord dat de meeste punten scoort op een tentamen, is het antwoord dat in het boek staat; niet een origineel antwoord dat evenveel inzicht toont, maar niet in het boek staat. Voor ons kan dat erg frustrerend zijn, omdat ook de lessen op reproductie gebaseerd zijn en dus weinig academische uitdaging voor ons bieden. Gelukkig hebben we bijna allemaal vakantie en kunnen we van het echte Japan genieten, voordat we nog een semester aan de bak moeten. Hopelijk kunnen we onszelf tegen die tijd op andere manieren meer uitdagen.<br />
<br />
Wat mijn tentamens betreft valt er verder dus eigenlijk weinig te zeggen. Voor mijn begrijpend lezen colleges moest ik 5 tekstjes kunnen reproduceren en een kleine presentatie geven. Ik weet nog niet hoe de presentatie is gegaan, maar op het reproduceren van de tekstjes had ik een 10. Ook mijn eindtentamen van kanji ging goed, 99/100. En zo kunnen we nog wel even doorgaan.<br />
Deze week heb ik nog een tentamen luisteren en mijn conversatie tentamen. Ik vermoed dat het allebei wel goed zal gaan; bij luisteren is vooral de spreeksnelheid van het bandje waar fouten hem in kunnen zitten. Bij conversatie is het voornamelijk of ik de juiste antwoorden in de juiste situaties weet te reproduceren en of ik beleefd kan blijven praten tegen mijn docent (iets dat wonderbaarlijk genoeg nog best lastig is, omdat het gros van mijn dagelijkse interacties met Japanners uit simpel, normaal Japans bestaat en dus andere werkwoordsvormen en zinsstructuren gebruikt). Aanstaande vrijdag is het zover, ik ga mijn best doen!Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6485360331010531309.post-39302714454503479282011-02-11T03:05:00.001+01:002011-02-14T05:07:51.327+01:00Traditionele cultuur<div class="MsoNormal">Zo, nu het dan eindelijk bijna voorjaarsvakantie is, heb ik genoeg tijd om weer eens een hoop verhalen neer te pennen om jullie te vermaken en van mijn leven hier in Japan op de hoogte te brengen. Zoals een paar posts geleden beloofd, begin ik met de lessen over traditionele Japanse cultuur die ik dit semester heb gevolgd.</div><div class="MsoNormal"> Naast de gewone taalcolleges die ik dit semester heb gevolgd in Nagasaki, hebben we vier lessen gehad die vier verschillende elementen uit traditionele Japanse cultuur aan ons hebben geïntroduceerd. In Japan wordt cultuur niet gezien als het geheel van gebruiken en gewoontes van één volk, maar eerder zien ze verschillende karakteristieke dingen van een bepaalde cultuur als culturen op zich. In Japan zijn geisha’s, kimono’s, sushi en karate dus geen onderdeel van de Japanse cultuur, maar zijn dit verschillende culturen binnen Japan. Voor Nederland geldt dus dat we de cultuur van de windmolen, de cultuur van de kaas, de cultuur van de klompen en de cultuur van de tulpen hebben.</div><div class="MsoNormal"> Onze lessen ging over de kimono (of in ons geval eigenlijk de yukata, een zomerkimono, en de hakata, de mannenversie hiervan), waaierdansen, de theeceremonie en bloemschikken. Van iedere les heb ik foto’s gemaakt, die o.a. ook op Facebook te vinden zijn. Enkele andere foto’s daarvan staan hieronder :)</div><div class="MsoNormal"><br />
<a name='more'></a><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://a1.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc6/180703_10150098317056777_674311776_6728636_1521320_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="112" src="http://a1.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc6/180703_10150098317056777_674311776_6728636_1521320_n.jpg" width="200" /></a></div><div class="MsoNormal">De les over kimono’s was eigenlijk meer een les over kimono’s dragen, waarbij het voor de meisjes vooral belangrijk was hoe je de yukata sluit (links over rechts, of rechts over links maakt in Japan nogal een verschil; normaal/feestelijk vs. een begrafenis) en hoe je de obi, de brede riem aan de buitenkant, dichtknoopt. Voor vrouwen is het vooral lastig om de lengte van de verschillende uiteindes van de obi goed te krijgen en alle verschillende manier van knopen uit elkaar te houden. Een hakata dichtknopen is nog veel ingewikkelder. Er zijn veel losse touwtjes die uiteindelijk de broek om het jasje sluiten, en die dienen allemaal op een bepaalde manier geknoopt te worden. Lei en Thijs hadden een beetje pech, want er waren maar twee hakata’s, dus die moesten later nog eens aangekleed worden. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://a6.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash1/180155_10150098317821777_674311776_6728666_4243427_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="112" src="http://a6.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash1/180155_10150098317821777_674311776_6728666_4243427_n.jpg" width="200" /></a></div><div class="MsoNormal"> Hoewel ik het zelf leuk vond om eens een yukata te dragen en geleerd te krijgen hoe je een obi nou eigenlijk behoort te knopen, had ik het leuker gevonden als we meer over kimono patronen etc. hadden geleerd. Bovendien blijft het ook nog altijd een raar gezicht om een hoopje buitenlanders in traditionele Japanse kledij te zien. Het had vast al meer geholpen als de kimono’s en hakata’s niet geschoeid waren op een bepaald lichaamstype, maar ja. Het was al met al een erg leuke les, en we konden via de docent ook nog meedoen met de Coming of Age-ceremonie die in januari gehouden werd.</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://a2.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash1/167582_10150098326421777_674311776_6728819_3709926_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="112" src="http://a2.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash1/167582_10150098326421777_674311776_6728819_3709926_n.jpg" width="200" /></a></div><div class="MsoNormal">Het waaierdansen was ook erg leuk, al vond ik het zelf bij lange na niet de leukste les. We hadden slechts iets meer dan een uurtje, waarin we van twee verschillende dansen een paar kleine stukjes moesten leren. Ik dacht dat het leren van een dans bij yosakoi erg snel ging; dat was bijna niks vergeleken met de snelheid waarop we deze dansen moesten leren. Eén van de dansen was een traditionele waaierdans die door heel Japan wordt gedaan, de andere dans was een dans die specifiek voor Nagsaki was en ook bij een bepaal festival van de stad hoort, als ik me niet vergis.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://a8.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc6/168947_10150098327861777_674311776_6728845_3712119_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="112" src="http://a8.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc6/168947_10150098327861777_674311776_6728845_3712119_n.jpg" width="200" /></a></div><div class="MsoNormal"> Tijdens deze les kregen we een mooi staaltje werk te zien van hoe elegant Japanners echt kunnen zijn. Bij ons Nederlanders was het verschil in elegantie tussen de meiden en de jongens ook duidelijk zichtbaar, iets waar ik achteraf bij het zien van de foto’s wel om moest lachen. Zo gestileerd en gecontroleerd bewegen is niet iets wat speciaal is weggelegd voor Nederlandse mannen. Nou konden de meiden het ook allemaal lang niet zo elegant als de docente en haar dochter, maar met een beetje oefening zouden we in ieder geval tot een zekere benadering kunnen komen. De waaiers die we tijdens de les gebruikten mochten we mee naar huis nemen, dus ik heb nu een hele mooie waaier (waarvan het gerucht gaat dat dit het enige ding is dat de Japanners daadwerkelijk zelf hebben uitgevonden; de rest hebben ze enkel verbeterd) liggen bij mij thuis. Helaas moeten de muren intact blijven, dus ik kan hem niet mooi ophangen in mijn kamer hier.</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal">De derde les was de theeceremonie, en voor mij het interessants. Ik vond de theeceremonie in Nederland ook al erg leuk en ben vlak voordat ik naar Nagasaki vertrok nog samen met Nadia naar een theeceremonie in het Sieboldhuis geweest. Deze theeceremonie was een hele simpele versie van de <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Japanese_tea_ceremony#Types_of_temae"><i>temae</i></a>, oftewel de daadwerkelijke ceremonie, en werd uitgevoerd door een leerlinge van onze docente. Ik zat helaas een beetje achterin, waardoor veel van de bewegingen van de ceremonie door de uitvoerster buiten mijn zicht vielen. Tijdens deze les kregen we ook uitleg over de spullen die gebruikt worden tijdens een ceremonie en de ruimte waarin zo’n ceremonie gehouden wordt. De daadwerkelijke uitvoeringen van het thee zetten en aan de gasten geven verschilt per school en verschilt ook in lengte e.d. al naargelang de belangrijkheid van de gasten en de gelegenheid.</div><div class="MsoNormal"> Omdat ik weinig van de bewegingen kon zien toen de ceremonie eenmaal in gang was gezet, bleef er voor mij weinig over dan na te denken over ceremonies die ik al eerder had gezien en me verheugen op de bittere, groene <i>matcha</i> thee die mij te wachten stond. Veel mensen vinden de thee die bij een theeceremonie gezet wordt veel te bitter, maar ik vind die thee echt heerlijk. Niet voor een hele kop thee, maar voor zo af en toe een paar slokjes; heerlijk. Misschien moet ik maar wat poeder en een theekwast zien te vinden, dan kan ik het thuis ook maken. We mochten namelijk zelf ook nog één kopje thee kloppen voor iemand anders van de Nederlanders en op mijn kopje bleef redelijk mooi schuim staan al zeg ik het zelf (de truc is de thee zo te kloppen dat er een beetje schuim blijft hangen in het midden van de theekwast; dan is de thee goed geklopt).</div><div class="MsoNormal"> Na deze les kreeg ik ook een idee voor mijn bachelor scriptie in Leiden, iets betreffende de theeceremonie. Toen ik net in Nagasaki was heb ik een mooi fictie boek gelezen over de theeceremonie en hoe de familie die dit onderwees beïnvloed werd door de veranderingen aan het einde van de Edo periode en het begin van de Meiji periode. Ik heb nog niet uitgezocht of dit daadwerkelijk als een scriptie onderwerp kan dienen, maar gelukkig heb ik nog even om hierover na te denken en dit te onderzoeken.</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal">De allerlaatste les traditionele cultuur was <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Ikebana">bloemschikken</a>; de les waar ik het minste naar uitkeek. Niet alleen hebben de groene genen uit mijn familie geen grond gevonden bij mij, maar ik heb ook nog eens hooikoorts. Geen geschikte combinatie voor bloemschikken, toch?</div><div class="MsoNormal">Vervolgens kregen we ook nog eens les over de soberste versie van bloemschikken, het deed mij denken aan de wat uitgebreidere bloemstukken die bijv. tijdens een theeceremonie worden gebruikt.</div><div class="MsoNormal"> Ik werkte die les samen met Rens en omdat wij een lage vaas hadden konden wij niet precies de instructies van de docent volgen. Gelukkig hadden wij welk mooiere bloemen dan Jeroen en Lei; zij moesten werken met een grote bos chrysanten. Hoewel de bloemen zelf heel mooi zijn, zijn de bladeren van de plant echt heel lelijk, maar als de bloemen nog half in de knop zijn, kun je maar weinig. </div><div class="MsoNormal">Rens vond de les ook allemaal niet zo boeiend, dus uiteindelijk heb ik het grote stuk vooral in mijn eentje gemaakt. Door er artistiek naar te kijken kon ik er nog wel wat leuks in vinden, maar als ik steeds bloemstukken zou moeten maken met de juiste ethiek van het bloemschikken in mijn achterhoofd zou de lol er gauw van af gaan voor mij denk ik. Gelukkig heb ik een redelijk stuk gemaakt, dat ook nog enigszins de goedkeuring van de docent kon wegdragen en niet net zoals dat van Martha en Thijs helemaal omgegooid werd (“Ja, dat is wel goed. Maar is het zo niet beter?” *verandert het complete stuk*).</div><div class="MsoNormal">Deze laatste les mag misschien niet zo interessant geweest zijn, maar al met al waren de lessen allemaal wel leuk om te volgen. Bovendien hebben wij nu als buitenlanders een aantal dingen van de Japanse cultuur mogen ervaren die veel gewone Japanners zelf nog nooit gedaan hadden. Go, mijn mentor, heeft zelf nog nooit een theeceremonie meegemaakt of aan bloemschikken gedaan, terwijl dit eigenlijk typisch Japanse dingen zijn om te doen. Wat dat betreft ben ik dus wel weer blij dat ik deze lessen heb kunnen volgen.</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal">Zo, deze post is wel weer even lang genoeg geworden. Hopelijk kan ik bij de volgende post ook nog wat dingen kwijt over mijn dagelijkse leven hier, al is dat inmiddels wat saai misschien omdat het een redelijk ritme heeft gevonden en de ene week dus regelmatig op de voorgaande lijkt.</div><div class="MsoNormal"> In ieder geval kan ik hier nog even kwijt dat ik jullie mis en dat ik, ondanks dat ik het enorm naar mijn zin heb in het Verre Oosten, er naar uitkijk om jullie weer te zien in Nederland! Maar eerst, vakantie! 8D</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal">Liefs,</div><div class="MsoNormal">Aranka</div>Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6485360331010531309.post-18194018749752164642010-12-30T05:33:00.001+01:002011-02-14T05:07:18.662+01:00Yosakoi<div class="MsoNormal"></div><div class="MsoNormal">Zo, het duurde wat langer dan ik oorspronkelijk in gedachten had, maar bij deze dan de eerste van weer een reeks verhalen over mijn leven hier in Japan.</div><div class="MsoNormal">Sinds november ben ik lid van de club Toppuu, het enige universiteitsteam voor yosakoi in de stad Nagasaki. Omdat het erg lastig is om uit te leggen wat yosakoi precies inhoudt – Ja, het is zowel traditioneel als modern, en erg levendig, maar toch erg gedisciplineerd – heb ik hieronder een paar filmpjes voor jullie. Uiteraard van mijn eigen team <span style="font-family: Wingdings;">J</span></div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/1o7KPPU06cw?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div><div class="MsoNormal" style="text-align: center;"> Iro</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/sfcht6HFn1w?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div><div class="MsoNormal"><span lang="EN-GB"></span><br />
<span lang="EN-GB"></span></div><div class="MsoNormal"><br />
<a name='more'></a><br />
</div><div class="MsoNormal">Ervan uitgaande dat jullie de filmpjes hebben gekeken, kan ik meteen doorgaan met de volgende vraag beantwoorden: Is het net zo gaaf als dat het eruit ziet? Ja! Dat is het zeker!</div><div class="MsoNormal">Samen met Rens en Nadine zijn wij halverwege het jaar bij de club gekomen, en lopen dus een beetje ongelijk met alle andere <i>kyuudaime</i>, oftewel de 9<sup>e</sup> generatie leden van Toppuu. Wij moeten vanaf het begin alles nog leren – inmiddels kennen we ongeveer 1,5<sup>e</sup> dans – en worden bij de training dus steeds apart genomen om te leren en te oefenen. Per senpai (ouderejaars) die met ons traint verschilt het hoe snel we door alle pasjes heen gaan en hoeveel tijd we krijgen om alles te herhalen. Hoewel de training in principe (nog) altijd lichamelijk zwaar is, verschilt het dus nog per keer hoe vermoeid we thuiskomen.</div><div class="MsoNormal"> Maar, alle aanmoediging die we krijgen van alle andere leden, alle zorg die ze ons geven en gewoon het feit dat het belachelijk geweldig voelt als je ongeveer mee kan komen met alle senpai in een dans of een gedeelte van de dans maakt dat het allemaal meer dan waard.</div><div class="MsoNormal"> Dat wil overigens nog niet zeggen dat we nu al beste maatjes zijn met alle Japanners die op de club zitten; in mijn geval is dat naar mijn idee zelfs nog verre van. Maar het maken van vrienden was ook niet mijn hoofdreden om bij de club te gaan, dat was het leren van de dans. Maar al mogen we dan nog geen beste vrienden zijn, het feit dat we allemaal ons best blijven doen bij de training – en dan bedoel ik echt voor de volle 150%, ook al zijn we moe of hebben we last van onze spieren, zorgt er wel voor dat we een soort van onzichtbare band met iedereen hebben opgebouwd. Samen trainen we zodat we de dag erna vergaan van de spierpijn, samen trainen we voor alle optredens, samen zorgen we ervoor dat Toppuu het beste team van Kyuushuu blijft (zelfs al traint er een stelletje stijve buitenlanders met ze mee ;D). Dat ook wij ons inzetten voor dat doel maakt dat er toch een soort van band is ontstaan tussen ons en alle huidige leden van de club.</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal">Tijdens het semester trainen we twee keer per week, op maandag en op donderdag van half 6 ’s avonds tot 8 uur ’s avonds. Daarna volgt de zogeheten <i>renraku</i>, een soort minivergadering waarin verschillende aankondigingen m.b.t. festivals en andere dingen worden behandeld. Als er dan nog festivals zijn, wordt er na de gewone training vaak nog een <i>taikei renshuu</i> gehouden, een speciale oefening waarbij er meer nadruk ligt op de verschillende formaties van de dans, dan op de daadwerkelijke bewegingen waaruit de dans is samengesteld. Voor het schoolfestival van 19 november hebben Rens, Nadine en ik dus regelmatig tot ’s avonds laat getraind, zodat we geen flater zouden slaan op het festival zelf.</div><div class="MsoNormal"> Met hart en ziel hebben we getraind, maar op het moment van het festival zaten we pas 3 weken bij de club, dus ons optreden met het nummer <i>Soran Bushi</i> was verre van perfect. Zelf had ik vervolgens ook nog het probleem dat ik de week ervoor iets raars gedaan moet hebben bij de training, want ik had erg last van mijn linkerenkel en toen wij afmoesten voor de volgende dansen ben ik meer naar achteren gestrompeld dan gelopen. Hoeveel pijn mijn enkel echt gedaan moet hebben heb ik hoogstwaarschijnlijk niet gevoeld, want de adrenalinekick die het geeft om een dans met je senpai samen te kunnen uitvoeren wordt nog eens 10 keer zo groot wanneer het je redelijk lukt met een publiek erbij. Als lange, stijve buitenlanders blijf je natuurlijk opvallen, maar desalniettemin was het volgens onze vrienden die zijn komen kijken op het festival enorm gaaf. </div><div class="MsoNormal"> Helaas kon ik zelf door de blessure van mijn enkel de eerste 2,5<sup>e</sup> week na het optreden niet trainen, waardoor ik veel van de souplesse die ik had opgedaan en de verbetering van mijn conditie eigenlijk weer kwijt ben geraakt. Dat maakte de eerste keer trainen na het festival voor mij wel even extra lastig. En nu zitten we midden in de wintervakantie en zijn er door allerlei festivals en feestdagen ook weinig trainingen. Gelukkig heb ik echter een schrift waarin ik veel van de dansbewegingen heb opgeschreven en gecombineerd met een aantal youtube filmpjes zoals hierboven is het dus mogelijk om ook zelf nog te trainen. Dit tot groot vermaak van de overige buitenlandse studenten die bij mij wonen, want helaas is er geen afschermd plekje te vinden om samen met Rens en Nadine te oefenen. Maar ja, als dat alles is <span style="font-family: Wingdings;">J</span> Het is weinig anders dan optreden voor publiek denk ik dan maar.</div><div class="MsoNormal">Door alle feestjes en het bezoek van Jeroens familie heb ik zelf nog weinig herhaling kunnen doen voor het dansen, maar na Oud en Nieuw is er in Japan toch weinig te doen totdat mijn colleges weer beginnen op 6 januari (vroeger duurde Oud en Nieuw 4 dagen in Japan, van 31/12 t/m 3/1; nu is op 2 en 3 januari nog altijd veel dicht), dus dan ga ik dan samen met Rens maar eens flink zelf trainen, zodat we onze senpai niet al te veel tot last zijn bij de komende training.</div><div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;"><i>Toppuu, ikuzo! So yossha!</i></div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6485360331010531309.post-60488682259995532442010-12-19T08:19:00.000+01:002010-12-19T08:19:43.698+01:00Updates... de volgende keer althans.<br />
Na een maand vond ik het wel even tijd om iedereen op de hoogte te brengen van mijn avonturen in Japan, maar nog niet deze keer xD Ik ben namelijk nog erg druk bezig met het op orde brengen van mijn reisdagboek en het ordenen van al mijn foto's en filmpjes zodat ik die op het Internet kan zetten. Maar, het einde begint in zicht te komen hiervan, dus binnenkort kunnen jullie verhalen verwachten over o.a.:<br />
<ul><li><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Yosakoi">yosakoi </a>en andere avonturen met mijn dansclub Toppuu</li>
<li>Speciale lessen over traditionele Japanse cultuur, zoals de kimono en de theeceremonie</li>
<li>Mijn midterm tentamens</li>
<li>Sinterklaas vieren in Japan</li>
<li>Naar de bioscoop in Japan</li>
<li>Een onverwacht chique en gratis Nederlandsch diner op Dejima</li>
<li>Meer avonturen bij en met Biado</li>
<li>In de onsen relaxen en rondkijken op Iou Jima (Nee, niet die van WWII)</li>
<li>Bij tijd over en eventuele interesse, meer over mijn gewone dagelijks leven in Japan</li>
</ul>Om jullie tot die tijd nog te vermaken, heb ik voor jullie de volgende overdenkingen:<br />
<br />
- Net als in Nederland, kennen ook de Japanners een ongeluksnummer. In Japan is dit het nummer 4, omdat je dit uit kunt spreken als <i>shi</i>, want hetzelfde klinkt als de uitspraak van het karakter voor dood. O.a. vanwege deze connotaties worden huisnummers met 4 overgeslagen. Ons appartementencomplex heeft dus geen appartement 104, 204 of 304.<br />
Maar, als de Japanners snel van 1 - 10 tellen op hun vingers wordt 4 meestal wel uitgesproken als <i>shi</i> en ook de maand april noemen ze hier <i>shigatsu </i>(vierde maand). De gedachte hierachter ontgaat ons nog altijd.<br />
- Ik word vooralsnog minder dan verwacht gecomplimenteerd met mijn Japans. Nou vind ik dat geen probleem, want vaak volgt zo'n complimentje op een simpele vraag als "Wilt u een plastic zak bij uw boodschappen?" of na mijn bestelling van 2 koppen koffie bij de Starbucks, en dat stelt toch echt niet zo heel erg veel voor.<br />
Maar, vervolgens kun je een hele avond met random Japanners aan het praten zijn (hierover later meer bij het diner op Dejima), die erg opgelucht zijn dat je Japans kan spreken, ondanks dat je een buitenlander bent, maar vervolgens wel enorm verbaasd reageren wanneer blijkt dat je beide syllabische alfabetten kunt lezen en schrijven en óók nog eens kanji begrijpt.... Hoe zouden we anders Japans geleerd hebben?Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6485360331010531309.post-85799484101643681322010-11-15T04:28:00.000+01:002010-11-15T04:28:04.255+01:00Uitstapjes<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone> <w:PunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <w:DontGrowAutofit/> <w:UseFELayout/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standaardtabel;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style> <![endif]--> <br />
<div class="MsoNormal">Nou, inmiddels werd het wel weer eens tijd voor een nieuwe blogpost. Inmiddels zit ik alweer 1,5<sup>e</sup> maand in Japan en begin ik steeds meer in een normaal leefritme te geraken. De colleges zitten er alweer bijna voor de helft op, ik heb twee keer per week yosakoi training, en in mijn overige uurtjes van de week maak ik het beetje huiswerk dat ik heb en breng ik veel tijd met vrienden door. Afgezien van het feit dat ik in Japan zit en een stuk minder studeerwerk heb dan in Leiden, verschilt mijn leven hier dus eigenlijk helemaal niet zoveel met dat in Nederland.</div><a name='more'></a><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/_2cD2BGkmQJE/TOCmQDTH_3I/AAAAAAAAAPU/OEVXDpjuKVU/s1600/IMGP0440.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="112" src="http://3.bp.blogspot.com/_2cD2BGkmQJE/TOCmQDTH_3I/AAAAAAAAAPU/OEVXDpjuKVU/s200/IMGP0440.JPG" width="200" /></a></div><div class="MsoNormal" style="text-indent: 35.4pt;">De dingen die echter wel verschillen zijn bijv. de uitstapjes die we maken met het International Student Center. Op 28 oktober hadden de Nederlandse studenten een uitwisseling met een middelbare school hier in Nagasaki. Alles was, zoals dat hoort in Japan, tot in de puntjes gepland, iets waar wij Nederlanders ons nog steeds mee kunnen amuseren. Na de ontvangst door de leerlingen, zo’n 65 kinderen, die meteen 1/3<sup>e</sup> van het totale leerlingenaantal vormden, introduceerden zij ons aan een verschillende typisch Japanse kinderspelletjes en tijdsverdrijven, zoals <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Kendama">kendama</a>, <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Karuta">karuta</a> en kalligrafie. Daarna hebben we samen met hen in hun klaslokaal gelunchd – waarbij wij Nederlands ons 60 jaar terug in de tijd geworpen voelden – en hebben daarna een potje buitenlanders vs. Japanners voetbal gespeeld. Daarna was het tijd voor nog meer spelletjes, een steen-papier-schaar rally en Anne-Maria Koekoek (goed, in het Japans heet het anders, maar dit is toch makkelijker :P). Voor mij was het leukste aan deze dag te zien hoe de leerlingen en de docenten met elkaar omgingen (een stuk losser dan ik gedacht had!) en erachter te komen dat veel Nederlandse kinderspelletjes, zoals hinkelen, touwtjespringen en elastieken, ook in Japan gespeeld worden. Misschien ga ik de volgende keer dan toch maar lessen missen, als ik dan net als Jeroen een paar weken geleden heeft gedaan, op een school een presentatie over Nederland kan geven en nog meer dingen over Japan kan leren..</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/_2cD2BGkmQJE/TOCmnL39oHI/AAAAAAAAAPY/98zVgMY68qU/s1600/IMGP0507.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="180" src="http://4.bp.blogspot.com/_2cD2BGkmQJE/TOCmnL39oHI/AAAAAAAAAPY/98zVgMY68qU/s320/IMGP0507.JPG" width="320" /></a></div><div class="MsoNormal">Op 30 oktober was het tijd voor de trip naar <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Shimabara,_Nagasaki">Shimabara</a> en <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Unzen,_Nagasaki">Unzen</a>. Shimabara en Unzen zijn twee plaatsen die op schiereiland tegenover Nagasaki liggen, en beroemd zijn vanwege een <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Shimabara_Rebellion">boerenopstand uit de Edo-periode</a> en de natuurlijke zwavelbronnen. Al met al, dus een must see voor de buitenlandse studenten natuurlijk. Nadat we ons met veel moeite op de vroege zaterdagochtend uit bed hadden gesleept en op de universiteit hadden verzameld, vetrokken we met de bus richting Unzen, een kleine 2 uur rijden vanaf Nagasaki. Als “luie” Nederlandse studenten deden wij liever nog even een oogje dicht, dan te genieten van het uitzicht, al kwam er weinig van slapen door de toiletpauzes en een hoop enthousiaste Chinezen die het haast uitschreeuwden van blijdschap toen ze vanuit de bus de zee konden zien.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/_2cD2BGkmQJE/TOCm0k_J6LI/AAAAAAAAAPc/mxzqg2RUOCE/s1600/IMGP0515.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><br />
</a></div><div class="MsoNormal"><span> </span>Hoe dan ook kwamen we al met al een stuk uitgeruster aan in Unzen, alwaar gezamenlijk gelunchd werd. Daarna had men de keuze om naar de <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Onsen">onsen</a> te gaan, of door de beroemde Unzen Jikoku (Unzen Hell) te lopen. Omdat ik in principe nog altijd een onsen in kan stappen, maar niet zo snel meer de kans zal krijgen om door stinkende zwavelwolken die uit een berg komen zetten te lopen, heb ik als enige Nederlander gekozen voor het laatste. De overige Nederlanders zijn zich gaat ontspannen in de onsen. <a href="http://1.bp.blogspot.com/_2cD2BGkmQJE/TOCm0k_J6LI/AAAAAAAAAPc/mxzqg2RUOCE/s1600/IMGP0515.JPG" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="112" src="http://1.bp.blogspot.com/_2cD2BGkmQJE/TOCm0k_J6LI/AAAAAAAAAPc/mxzqg2RUOCE/s200/IMGP0515.JPG" width="200" /></a>De wandeling door de Unzen Jikoku heeft me goed laten zien hoe destructief zwavel precies kan zijn. Naast alle natuurlijk roestige pijpleidingen die het water transporteren naar de onsen, waren zelfs de stenen stoeptegels geel uitgeslagen en gebladderd. En ook de natuur om de bron(nen) heen had meer weg van een woestijn dan van de prachtige groene bergen die ons omringden.</div><div class="MsoNormal"><span> </span>Tijdens de wandeling merkte ik ook hoe erg ik er inmiddels aan gewend ben om Japans te moeten spreken. Ik heb de wandeling samen met twee Afrikaanse studenten en twee docenten gemaakt, en omdat de docenten er gauw achter kwamen dat ik wel (fatsoenlijk?) Japans spreek, spraken zij voornamelijk in het Japans tegen mij. De Afrikaanse studenten waren echter pas net begonnen aan hun studie Japans (ze konden al helemaal 32 kanji lezen… xD) en ik had er de grootste moeite mee om normaal Engels tegen ze te praten, wanneer ik bijv. een foto van ze had gemaakt of anders met ze wilde praten, of dingen wilde vertalen die onze docenten hadden verteld (ze doen heel erg hard hun best, maar het Engels van de meeste Japanners, inclusief onze docenten, is op zijn zachtst gezegd… Rocky xD We luisteren 10 keer liever naar Japanse uitleg over iets, dan de Engelse vertaling, maar dat komt dan helaas weer niet binnen bij de Japanners..). Hoewel ik hier aan de ene kant natuurlijk erg blij mee ben (hoe minder Engels ik spreek, hoe meer Japans ik spreek en hoe beter mijn Japans wordt!), is het ook wel een erg vreemd gevoel om te merken dat een taal die je in principe vloeiend spreekt ineens toch een stuk moeilijker wordt. Het grappige is dat dit niet enkel met mijn Engels gebeurt, maar zelfs mijn Nederlands komt er soms in gebroken zinnen uit omdat het me niet lukt om een normale zin te maken XDDD</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"></div><div class="MsoNormal">Vorige week zaterdag was het dan (eindelijk) tijd voor onze zogenaamde “Heiwa Gakushuu”, of Vredesles. De hele dat stond in het teken van de atoombom die in 1945 boven Nagasaki is ontploft en daarmee 100.000-en levens heeft verwoest/geraakt. We begonnen de dag met het verhaal van een overlevende van de atoombom, die het hele gebeuren toch een stuk concreter maakte dan wat je er in de Nederlandse schoolboeken over leest of tijdens de herdenking op tv over hoort. Het feit dat je iemand voor je neus hebt staan, die zoiets verschrikkelijks heeft overleefd en nog alle gevolgen daarvan met zich meedraagt, heeft iets moois en iets verschrikkelijks tegelijk. Dat zij het aan volgende generaties kan vertellen, en hopelijk daarmee een vervolg op de verschrikkingen in Hiroshima en Nagasaki kan voorkomen, is werkelijk prachtig, ondanks het feit dat haar levensverhaal toch een gruwelijk verhaal is. Het feit dat die bom gemaakt is door mensen en in opdracht mensen tot ontploffing is gebracht en daarmee zoveel andere mensen heeft geraakt is eigenlijk onvoorstelbaar. Dat Japan en Amerika andere versies hebben van wat er nu precies gebeurd is rond Pearl Harbour en de atoombommen, maakt het ook allemaal niet makkelijker om te begrijpen. Wat ik er in ieder geval van meegenomen heb, is dat ik me sinds die dag in dat opzicht pacifistischer voel dan ooit tevoren. Ik betwijfel dat ik mijn hele leven in het teken van vrede zal zetten, maar het zal er van nu af aan in ieder geval wel onderdeel van uitmaken.</div><div class="MsoNormal"><span> </span>Na de lezing zijn we in groepen opgedeeld en naar het Museum van Cultuur en Geschiedenis van Nagasaki gegaan, en naar het Peace Park. Het museum was belangrijk, omdat het een grote afdeling heeft over het internationale verleden van Nagasaki, al heb ik nog steeds niet kunnen uitvogelen waarom het precies op die dag moest. Waarschijnlijk omdat er niet genoeg gidsen waren om ons allemaal in één keer rond het park te begeleiden, en omdat het park daar ook niet genoeg ruimte voor biedt. Hoe dan ook heb ik genoten van het museum, en ga ik zeker nog een keer terug om alles op mijn gemak te bekijken/bestuderen en fotograferen zonder dat er veertig vervelende Chinezen bij alle vitrines staan. :’)</div><div class="MsoNormal"><span> </span>Het park was ook erg mooi (zelfs het lelijke herdenkingsbeeld), al voelde het op een bepaald niveau ook wel erg gemaakt aan. Daar rond te lopen in de wetenschap dat het 65 jaar geleden een bar niemandsland was en vervolgens tegen een hoop buitenlandse toeristen aankijken die alles als een gek op de foto zetten zonder dat ze echt stil lijken te staan bij waar ze zijn en wat ze zien voelde heel erg dubbel. Ik was wel erg blij met onze gids, die een hoop over het park en alle beelden en andere gedenktekens wist te vertellen, maar ik denk dat ik nog een keer in mijn eentje terugga om een rustig door het park te lopen en alles te bekijken. Dan kan ik misschien ook naar het museum over de atoombom, want dat heb ik bewust niet gedaan die dag. We hadden er nog maar een half uurtje voor, en al schijnt het museum niet zo groot te zijn, het voelde haast als heiligschennis om daar in allerijl doorheen te moeten lopen, zodat we weer op tijd zouden zijn voor de bussen. Een gebeurtenis die zo’n invloed heeft gehad op de wereld verdient in mijn ogen meer aandacht dan dat, al is dat ook iets wat Japanners niet helemaal lijken te begrijpen. Ach, dat zal wel een beetje het principe zijn van eerst alles op de foto zetten en dan later maar eens bekijken waar je nou precies geweest bent <span style="font-family: Wingdings;"><span>J</span></span> Die dag heeft in ieder geval een hoop indruk op gemaakt, en ik ben zeker blij dat de universiteit ons aan die dag mee laat doen – zelfs al pikken ze er onze vrije zaterdag voor in.</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal">Hmm, zo eindigt deze blog dan toch op een zwaardere/serieuzere noot dan ik dacht. Nou ja, een dergelijk onderwerp verdient misschien ook wel zo veel. Hoe dan ook, a.s. vrijdag is het Schoolfestival hier in Nagasaki, en zal ik samen met Rens en Nadine ons debuut maken bij de yosakoi club. Fingers crossed dat alles goed gaat, en de volgende keer horen jullie meer!</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal">Liefs,</div><div class="MsoNormal">Aranka</div>Unknownnoreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6485360331010531309.post-73610781738845547482010-11-06T11:13:00.002+01:002010-11-06T16:16:17.935+01:00VerjaardagHet heeft even mogen duren, maar daar issie dan: de eerste blogpost vanuit mijn eigen kamertje in het verre en (overdag) nog altijd warme Nagasaki!! :D :D<br />
In plaats van steeds te schrijven over het feit dat mijn lessen nog steeds weinig uitdagend zijn, en hoe weinig andere dingen ik hier eigenlijk uitspook, leek het me leuk om vanaf nu meer te schrijven over de dingen die kleur geven aan het alledaagse leven waar ik hier inmiddels aardig aan gewend raak. Om te beginnen, met mijn verjaardag.<br />
<a name='more'></a> Zoals door velen van jullie niet onopgemerkt is gebleven was dinsdag 26 oktober mijn verjaardag. Op deze dag had ik voor het eerst last van heimwee.. Want, terwijl ik wakker gehouden werd door alle lieve smsjes van een aantal van mijn Japanse vrienden, drong het ook tot me door dat dit de eerste verjaardag zou zijn waarbij ik niet overstelpt zou worden met kaartjes, knuffels, kussen, verjaardagswensen, gekscheren en telefoontjes van iedereen in Nederland. Dat was best wel even vervelend, en ik heb me eigenlijk ook nog nooit zo niet-jarig op mijn verjaardag gevoeld als dit jaar; hoewel ik natuurlijk allang niet meer zo blij wordt van jarig zijn als toen ik vijf was :')<br />
Daarom was ik ook erg blij met alle Japanse smsjes, een Facebook-profiel dat daadwerkelijk ondergekliederd werd met alle verjaardagswensen, Aniek die heel lief een ontbijt van Japanse pannenkoeken voor mij heeft gemaakt, en alle andere mailtjes en kaarten met felicitaties. Het heeft niet geholpen voor het gevoel van jarig zijn, maar werd daarom niet minder, en eigenlijk juist wel des te meer, op prijs gesteld. I love you all too! <3<br />
<br />
De gezelligheid die gepaard gaat met een Nederlandse verjaardag werd overigens ruimschoots goed gemaakt op zondag 31 oktober. Omdat Aniek en ik slechts een week na elkaar jarig zijn, hadden we in Nederland al besloten om onze verjaardag samen te vieren, zodat we ook daadwerkelijk een beetje mensen uit konden nodigen naast de Nederlanders die in Nagasaki studeren. Nou, dat is, mede door mijn toedoen (en dan niet helemaal in de vorm van de barmhartige Samiritaan) meer dan gelukt! xD<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc4/hs923.snc4/73617_465028476776_674311776_6030467_2043882_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="112" src="http://sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc4/hs923.snc4/73617_465028476776_674311776_6030467_2043882_n.jpg" width="200" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc4/hs898.snc4/73097_465028516776_674311776_6030469_4859824_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="112" src="http://sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc4/hs898.snc4/73097_465028516776_674311776_6030469_4859824_n.jpg" width="200" /></a></div> Hoewel we pas een korte maand in Nagasaki zijn, zijn er door alle Nederlanders, onze mentoren, en een paar toevallige kennissen en vrienden van Aniek en mij (apart) uit te nodigen, zo'n 30 mensen op ons feestje geëindigd. Dit valt natuurlijk in het niet als je bedenkt dat Jeroen en ik met ons tweeën ruim 120 mensen konden uitnodigen voor ons afscheidsfeestje in Nederland, maar dit paste samen met de eettafel (die we, zoals jullie later zullen zien, meer dan nodig hadden) nog maar nauwelijks in ons appartementje! Gelukkig heeft, voor zover ik het heb kunnen zien en kunnen navragen, iedereen het enorm naar zijn zin gehad, dus dat het wat klein was zal niemand iets gedeerd hebben.<br />
Wat overigens prachtig was, was dat we door middel van dit feestje meteen een vooroordeel over Japanners ook daadwerkelijk hebben kunnen bevestigen. Waar de meeste Aziaten last hebben van chronisch te laat komen (yes Nini, I mean you! :P), zijn Japanners eigenlijk altijd stipt op tijd. Nou, dat hebben we geweten. Nog in onze Nederlandse modus verkerende, hadden Aniek en ik iedereen uitgenodigd vanaf 20u. In Nederland houdt dat in dat iedereen tussen 21u-21.30u op de stoep staat en dat het tussen 22u-22.30u lekker gezellig wordt. In Japan is dat dus niet zo. Als je zegt dat iets vanaf 20u is, dan staan ze het liefst ook allemaal om 20u op de stoep. Het eerste smsje dat iemand te laat zou komen, verscheen dan ook al om 19.50u. Aniek en ik hebben ons er vooral heel erg mee vermaakt, totdat we het te druk kregen met de deur open doen, eten en drinken (we hadden iedereen gevraagd dit mee te brengen in plaats van een cadeautje) op de tafel en in de koelkast te zetten en van iedereen verjaardagswensen in ontvangst te nemen.<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc4/hs1138.snc4/150002_465028641776_674311776_6030476_8317734_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="180" src="http://sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc4/hs1138.snc4/150002_465028641776_674311776_6030476_8317734_n.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Jeroen, Tine, Jin en Kazuki na hun taartgevecht met mijn verjaardagstaart</td></tr>
</tbody></table><div style="text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash2/hs494.ash2/76769_465028576776_674311776_6030472_4329292_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash2/hs494.ash2/76769_465028576776_674311776_6030472_4329292_n.jpg" width="112" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> Nog een leuke kant van Japanners/Aziaten: als je ze vraagt om eten of drinken mee te nemen, nemen ze ook niet enkel één fles drinken en één zak chips mee (en dit bedoel ik niet om Nederlanders zuinig te laten lijken!!). Nee, ze nemen het liefst een six pack bier mee (dat hier rond de €6 à €8 kost) en 3 zakken chips mee. Als dat slechts door een paar mensen gedaan wordt, is dat geen probleem. Wordt dit echter door zo'n 15 à 20 mensen gedaan worden.... Problem. xD Wonder boven wonder is de Tabemono Yama (berg met eten) die op onze tafel is ontstaan door de avond heen volledig verdwenen voor het einde van de avond. Nou ja, niet helemaal, want de chocolade die Aniek en ik van Tine, ons Belgische huisgenootje, hadden gekregen hebben we maar slim voor onszelf achter gehouden. De hoeveelheid drank die hiermee gepaard is gegaan is ook ongelooflijk (Japanners kunnen nog altijd niet tegen drank, hoeveel ze ook proberen op te drinken om het tegendeel te bewijzen), maar iedereen is op eigen kracht zonder ongelukken naar huis gekomen. En aangezien een foto meer zegt dan 1000 woorden, zal ik de foto's (ik ben ze aan het uploaden terwijl ik dit schrijf), de rest van het verhaal laten vertellen.<a href="http://sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash2/hs471.ash2/74449_465028721776_674311776_6030481_5731012_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="112" src="http://sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash2/hs471.ash2/74449_465028721776_674311776_6030481_5731012_n.jpg" width="200" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash2/hs483.ash2/75670_465028941776_674311776_6030496_7632155_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="112" src="http://sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash2/hs483.ash2/75670_465028941776_674311776_6030496_7632155_n.jpg" width="200" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc4/hs156.snc4/37126_465028906776_674311776_6030494_8057124_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="112" src="http://sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc4/hs156.snc4/37126_465028906776_674311776_6030494_8057124_n.jpg" width="200" /></a></div>Liefs,<br />
ArankaUnknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6485360331010531309.post-30287072466596780672010-10-22T05:47:00.001+02:002010-10-22T09:27:34.194+02:00Big UpdateZo, het werd wel weer eens tijd voor een update. Ik heb al van meerdere mensen gehoord dat ze benieuwd zijn naar wat ik nu allemaal uitspook, omdat ik al een tijdje niks meer geschreven heb. Eigenlijk spook ik helemaal nog niet zoveel uit, maar omdat ik nogal slecht toegang heb tot internet, heb ik niet echt een update kunnen schrijven. Nu ik echter eindelijk een USB stick heb gekocht (die had ik slim genoeg in Nederland laten liggen kwam ik achter..), kan ik lekker thuis schrijven en het dan zo copy-pasten naar mijn blog! :D<br />
<br />
De afgelopen twee weken zaten eigenlijk vol met het afronden van allerlei bureaucratische procedures en mijn draai vinden hier in Nagasaki. Inmiddels begin ik aardig te wennen aan de hoeveelheid Japans waar je hier dagelijks mee te maken krijgt, dus ik ben nu minder gauw bekaf als ik ‘s middags / ’s avonds thuiskom. <br />
<a name='more'></a><br />
De colleges zijn nog steeds weinig uitdagend, ook al zijn alle herhaalcolleges eigenlijk voorbij. Vooral de conversatieles van vrijdag stelt geen fluit voor. Afgelopen week zijn we 45 minuten bezig geweest met de hele klas om ons adres op te noemen. Want we weten natuurlijk helemaal niet hoe dat moet, omdat we dat nog niet 16 maal hadden gedaan bij allerlei bureaucratische gelegenheden. Toegegeven, het was handig om even te zien hoe Japanners aangeven hoe bijv. hun naam of hun straatnaam gegeven wordt (het Japans heeft ook veel bank-bank varianten), maar verder zijn we eigenlijk allemaal druk bezig om maar vooral niet in slaap te vallen. Gelukkig valt er op straat genoeg te oefenen en met een memo boekje standaard in mijn tas leer ik daar meer dan bij de conversatieles.<br />
<br />
Op 9 oktober hadden we een algemene oriëntatie over het studentenleven in Nagasaki, waarin ons werd uitgelegd dat Nagasaki toch best wel een gevaarlijke stad was (Apeldoorn is volgens mij nog gevaarlijker dan Nagasaki, maar goed), en hoe bijv. ons afval moeten scheiden thuis. Omdat we eigenlijk alles al een keer gehoord hadden, was dit ook bijzonder slaapverwekkend. Na de oriëntatie begon echter de pret, omdat we toen met alle Nederlanders en een hoop mentoren naar het Kunchi festival geweest zijn! Het <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Nagasaki_Kunchi">Kunchi festival</a> is één van de grootste festivals in Nagasaki en herdenkt de internationale banden van Nagasaki met Europa in het verleden. Foto’s en filmpjes volgen nog :D<br />
<br />
Het was in ieder geval ongelooflijk gaaf en ik ben blij dat we naar nog een aantal festivals kunnen in de stad, want vanwege onze colleges konden we niet zoveel van het festival meemaken. <br />
<br />
Zondagavond 10 oktober was er een welkomstfeestje bij onze dormitories voor de nieuwe internationale studenten, waaronder wij Nederlanders dus. We hebben kennis gemaakt met een aantal internationale studenten die in ook in mijn dormitory of ertegenover wonen, en het was o.a. door het eten dat geserveerd werd erg gezellig (al waren er geen “You people eat rice too?!”-situaties deze keer). Daarna ben ik samen met Jeroen op uitnodiging van Yuki, een vriendin van Jennifer (die hier een paar geleden was) naar Biado gegaan, een izakaya die roemrucht is onder de Nederlanders die in Nagasaki hebben gestudeerd. Ik zou driekwart blogpost aan Biado en al zijn coolheid kunnen wijden, maar dat doe ik de volgende keer als we met de Nederlanders geweest zijn wel. :) Ik heb nu nog meer te vertellen.<br />
<br />
11 oktober waren we vrij i.v.m. de Nationale Dag van de Lichamelijk Opvoeding en ben ik samen met Go, Aniek en haar mentor Maki, en Anoushka naar <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Dejima">Dejima</a> gegaan, de voormalige Nederlandse “kolonie” in Nagasaki. Het voormalig eiland ligt inmiddels midden in de stad, maar is helemaal naar het origineel gereconstrueerd. Ik heb weinig vreemdere situaties meegemaakt. De huizen zijn een vreemde mengeling tussen Oosters en Westers, wat tegelijkertijd bekend en vervreemdend aandoet. Zeker de inrichting van de huizen slaat nergens op. De inrichting lijkt precies op de inrichting van een 18e eeuws Nederlands herenhuis, maar er liggen wel tatamimatten op de vloer. Het gestel is met zijn tatamimatten en papieren schuiframen heel erg Japans, maar er staat wel meubilair in de kamer. Zowel voor Japanners als voor Nederlanders voelt het allemaal erg raar. Het was echter wel erg leuk om Go en Maki uit te leggen waar een lampetkan en een bedpan voor dienden. Ze geloofden hun oren niet toen ik ze vertelden dat we de bedpan vroeger gewoon op straat leeg kieperden. Ik heb Japanse ogen nog nooit zo groot zien worden xDD<br />
<br />
Daarna hebben we vooralsnog de ontdekking van het jaar gedaan; in de Yumesaito, een groot winkelcentrum in Nagasaki, zit een winkel die echte Nederlandse stroopwafels verkoopt! En nog een hoop op Nederlands eten geënt voedselwaar, maar daar hebben we ons nog niet aan durven wagen. Maar het is wel prettig om te weten dat we gewoon op de fiets kunnen stappen om een stroopwafel te halen als we daar zin in hebben :D :D<br />
<br />
De rest van de week ben ik eigenlijk vooral bezig geweest met de colleges en huiswerk, voor zover we dat hadden. Tussendoor heb ik nog wel afgesproken om bijv. met Go te gaan lunchen, met Yuki koffie te gaan drinken en ben ik ook voor de eerste keer naar karaoke geweest. Ik vind mezelf nog steeds geen karaoke materiaal, maar het was gezellig en daar draait het natuurlijk om:)<br />
<br />
Verder heb ik mijn tijd vooral doorgebracht met het kijken van films en boeken lezen. <3 Het is niet te geloven hoeveel tijd ik hier kan besteden aan het lezen van boeken, heerlijk! Japanse boeken lees ik nog niet zo heel veel, maar ik ben net begonnen aan Alice in Wonderland, en dat is best leuk! Een beetje lastig dat er veel onomatopeia in voorkomen die je niet kan opzoeken in een woordenboek, maar ja. <br />
<br />
Vorige week zaterdag heb ik eindelijk een fiets gekocht! Als ware Nederlander vond ik het niet hebben van een fiets een flink gemis de afgelopen paar weken. Op zich valt alles best te lopen, en wat niet te lopen is, is met het openbaar vervoer te bereiken, maar een fiets is toch het beste! En ze kosten hier ook geen drol :) Ik was als nieuwprijs voor mijn fiets nog geen €70,- kwijt. OK, het is geen stevige fiets die 40 jaar meekan zoals ze in Nederland zijn, maar het is toch beter dan niks :D Daarna ben ik lekker gaan winkelen bij de 100 yen-shop, een soort Euroland, waar ik heeeeeeel veel gekocht heb. O.a. een soort van stapelkastje, waardoor ik nu wat meer handige opbergruimte heb. En dat voor nog geen €4,- yay!<br />
<br />
Ook hebben we internet voor in ons appartement afgesloten. We hebben een redelijk duur abonnement, maar omdat we het met 5 mensen in ieder geval kunnen delen (het is nog even afwachten of de wifi ook ontvangen kan worden in de kamer van Martha), kost het iedereen maar iets van €8,- per maand, voor prima snel internet. Op 2 november komen ze langs om het aan te sluiten, dus dan kan ik een heleboel foto’s en filmpjes online gaan zetten, en kan ik regelmatig updaten en met iedereen skypeafspraken maken! :D<br />
<br />
Zondag heb ik echt helemaal niks uitgevoerd. Een beetje films gekeken, voor de laatste keer in de lobby op internet en wat huiswerk gemaakt, voordat ik even met mijn ouders op skype heb gezeten.<br />
<br />
Maandag heb ik ook weinig gedaan. ’s Middags ben ik met Aniek gaan winkelen in de Cocowalk, waar ik eindelijk die leuke All Stars heb gekocht en ook wat sportkleren voor de yosakoi groep waar ik bij wil gaan. Na het winkelen heb ik thuis rustig aan gedaan, wat series van mijn harde schijf gekeken en een klein beetje huiswerk gedaan/colleges voorbereid (ik moest een presentatie gegeven voor het enige cultuurvak wat ik volg).<br />
<br />
Dinsdag heb ik eigenlijk alleen maar in college gezeten, want die vallen midden op de dag, dus eromheen kun je eigenlijk weinig doen. Wel ben ik ’s avonds nog even teruggegaan naar de videotheek om nieuwe films te halen en heb ik met Jeroen een stukje door de wijk gelopen op de terugweg naar huis. Toen hebben we een hele mooie boeddhistische tempel ontdekt, die toen dicht leek te zijn, dus daar gaan we binnenkort nog maar eens overdag naar terug. We zijn er echter niet zeker van of we hem wel kunnen bekijken, want er zit ook een relatief grote begraafplaats bij, iets wat natuurlijk best wel privé is.<br />
<br />
Woensdag heb ik met Go gelunchd en heb ik daarna verschillende dingen geregeld. Post opgestuurd, terug langs het stadhuis geweest (we moeten daar een soort uitstel aanvragen van het National Pension Plan, zodat we dat niet hoeven te betalen en dat scheelt toch wel bijna €140,- per maand!), voordat ik weer college had. Mijn college van woensdag vind ik van de hele week het leukst, omdat de docente gezellig gestoord is (Nagasaki-gangers, you know who! 8D) wat de les boeiend maakt, en omdat we hier echt netjes leren schrijven, iets waar we in Leiden nauwelijks les over hebben gehad. ’s Avonds hebben we met een aantal mensen bij ons thuis gegeten en daarna gezellig gezeten toen Lei, Rens en Thijs ook over de vloer kwamen, totdat iedereen weer richting huis ging i.v.m. op tijd naar bed voor colleges e.d.<br />
<br />
Gisteren ook voornamelijk op de universiteit gezeten, omdat ik op donderdag 2,5u tussenuur heb tussen mijn colleges en daarna heb gewacht totdat ik met Jeroen naar Nadia kon gaan, die ons geïntroduceerd heeft bij een privé taalinstituut waar wij als docent Engels een bijbaantje kunnen krijgen. De eigenaresse is heel erg aardig en volgende week kan ik mijn eerste klant gaan ontmoeten. Het geld heb ik (vooralsnog) helemaal niet nodig, maar je leert zo ook weer Japanners kennen en daar doen we het natuurlijk om :) En het helpt zelf je je Japans ook, als je een Japanner moet uitleggen waarom je iets in het Engels zus of zo zegt. Ik ben benieuwd!<br />
<br />
Zo, deze post is nu wel weer lang genoeg geworden, dus ik ga er een eind aan breien voor vandaag. Ik zal proberen volgende week weer een post online te zetten, omdat er in de komende week weer leuke dingen gaan gebeuren (o.a. mijn verjaardag! Waar blijven die kaartjes?? ;D) (^^)<br />
<br />
Tot die tijd kunnen jullie je nog vermaken met de volgende overdenkingen:<br />
<br />
• Ambulances lijken ondanks de sirenes toch nooit echte haast te hebben<br />
<br />
• Veel jonge Japanners weten niet welke taal we in Nederland spreken. We worden dan ook regelmatig gevraagd of wij ook Engels spreken.<br />
<br />
• Alles wordt in Japan in vijfvoud in plastic ingepakt, wat je thuis weer dient te scheiden.<br />
<br />
• Het water van de kanalen/rivieren die door de stad lopen zijn ongelooflijk helder (à la white Sandy beaches helder), iets waar wij Nederlanders ons over kunnen blijven verbazen.<br />
<br />
• Op straat wordt je gek van al het lawaai, want alles praat; het stoplicht, de bus, de tram, etc.<br />
<br />
• Op Japanse wasmachines valt geen temperatuur voor het water in te stellen, alleen wat voor soort was je draait.<br />
<br />
• Veel flessen hebben een Coca Cola dop, ook al drink je op dat moment helemaal geen Coca Cola.<br />
<br />
• Sommige restaurants hebben aparte mandjes/bakken voor je tas, zodat je deze niet op de grond hoeft te zetten.<br />
<br />
• Als we dachten dat we in Nederland goed zaten met de Melkertbanen, dan kunnen we nog wat leren van Japan. Dáár zijn ze pas goed in het verzinnen en uitvoeren van Melkertbanen.Unknownnoreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6485360331010531309.post-69431590526607001462010-10-08T10:08:00.000+02:002010-10-08T10:08:59.908+02:00Het dagelijks levenHet dagelijks leven als uitwisselingsstudent is dan eindelijk begonnen. Afgelopen week zijn we druk bezig geweest met ons voor allerlei dingen registreren, het bijwonen van de openingsceremonie, het openen van een bankrekening en regelen van een mobieltje, en sinds gisteren zijn ook daadwerkelijk de colleges begonnen.<br />
De openingsceremonie van dinsdag stelde eigenlijk weinig voor, en was vooral erg Japans. Alle internationale studenten die in het herfstsemester zijn begonnen moesten in het midden van de zaal op stoelen gaan zitten, waarbij van tevoren al bepaald was wie waar moest zitten. Daarna vulde de zaal zich met verschillende belangrijke mensen van de universiteit, die bij een dergelijke ceremonie aanwezig horen te zijn schijnbaar. Toen iedereen er was werd de ceremonie officieel geopend en werd ons officieel toegekend dat we toegelaten waren in de verschillende programma's van het International Exchange Center door de directeur van de universiteit. Daarna hield hij nog een toespraak over de internationale oriëntatie van de universiteit van Nagasaki en dat hij hoopte dat we met z'n allen maar een goed jaar mogen hebben.<br />
<br />
<a name='more'></a>Daarna moesten alle internationale studenten zichzelf kort introduceren aan iedereen, en omdat alle Chinese en Koreaanse studenten in het Engels waren begonnen, hebben wij dat ook maar gedaan. Na de openingsceremonie hadden we nog een course orientation, waarbij ons rooster werd uitgelegd en waar we een korte beschrijving van alle vakken kregen. Ik ben voor alle vakken behalve kanji (de Chinese karakters) ingedeeld op Intermediate II. Voor kanji zit ik samen met alle andere Nederlanders op Intermediate I.<br />
<br />
Woensdag hebben we een Japanse bankrekening geopend en een mobieltje gehaald. Een mobieltje aanschaffen in Japan al buitenlander is nog een hele klus. Softbank, de goedkoopste provider, had maar 4 modellen waar we uit mochten kiezen en bovendien moesten we ook zeker de eerste 3 maanden onze telefoonrekening met een creditcard betalen. Waarom was me niet helemaal duidelijk, maar ik heb een creditcard en wilde erg graag een telefoon, dus ik heb maar besloten om dan gewoon met mijn creditcard te betalen. Alles bij elkaar heeft het uitzoeken van een mobieltje en het registeren van alles wel zeker zo'n 3 uur geduurd... En al onze mentoren maar wachten <3<br />
<br />
Gisteren zijn dan eindelijk de colleges begonnen. Het voelde wel enigszins maf om weer in een collegezaal te zitten na 4 maanden vooral niksen, maar ik had er ook best wel weer zin in. Eerst had ik begrijpend lezen, wat eigenlijk wel prima te volgen was, en daarna kanji. Dat was, omdat we eerst aan het herhalen zijn, eigenlijk veel te simpel. Maar het wordt vast nog wel hard oefenen als we eenmaal nieuwe kanji aan het leren zijn.<br />
Vandaag was het lusitervaardigheid en conversatie, en die waren helaas erg slaapverwekkend. Luistervaardigheid bleek eigenlijk net als begrijpend lezen een combinatie van lezen, schrijven, spreken en luisteren, maar dan ongeveer anderhalf uur over een tekstje dat je na 10-20 minuten eigenlijk al van buiten kent. De moeilijkheid stak hem eigenlijk vooral in het begrijpen wat de docent af en toe van je wilde.<br />
Conversatie was helemaal dodelijk saai, want de docente heeft eerst allerlei dingen uitgelegd over het ritme van de Japanse taal. Ze ziet er heel lief uit hoor, maar het sloeg echt nergens op. Je komt echt niet zo maar op Intermediate II terecht als je dat soort dingen in ieder geval op een onbewust niveau niet doorhebt. Ik hoop maar dat alles uitdagender/interessanter wordt als alle herhaal/uitleg colleges over zijn.<br />
<br />
Verder ben ik gisteren ook bij een jazz orkest van de universiteit wezen kijken, en dat was echt heel erg gaaf. Het orkest is een soort big band, wat regelmatig optreedt, en is verder onderverdeeld op verschillende instrumenten. Ik wil graag saxofoon leren spelen en mocht gisteren al meteen aan de slag. Daarna werd ik uitgenodigd voor een feestje, waar ik mee naar toe ben gegaan, maar het als eerste voor gezien moest houden helaas xD<br />
Ik had vanaf half 11 's morgens op de universiteit gezeten en heb tot middernacht de hele dag Japans gehoord en gesproken en dat is vooralsnog heel erg vermoeiend.<br />
Over een uur begint de training weer, maar vandaag is er een soort orkesttraining (waar ik dus absoluut nog niet aan kan deelnemen), dus we zien wel tot hoe laat ik vandaag op universiteit zal zijn. Hopelijk is de hele club net zo relaxed als de mensen die ik gisteren ontmoet en gesproken heb, dan zal het geen moeite zijn om nieuwe vrienden te maken en mijn Japans enorm op te krikken!Unknownnoreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-6485360331010531309.post-61668193600515170972010-10-04T11:55:00.001+02:002010-10-04T12:10:17.657+02:00Adres en vandaagZo, beginnend met de belangrijke zaken in het leven, mijn adres in Japan:<br />
<br />
Nagasaki University International House Building A - 203 - B<br />
12-1 Nishi-machi, Nagasaki 852-8043, Japan<br />
<br />
Of, in Chinese karakters:<br />
852-8043 <br />
長崎県長崎市西町12-1<br />
長崎大学国際交流会館A棟203B号<br />
<br />
Voor brieven, pakketjes, verrassingen, gebruik dan voor de zekerheid ook de Chinese karakters, want Romeinse cijfers en letters kunnen ze hier niet zo goed lezen (^-^);<br />
<br />
<a name='more'></a>Verder hebben we vandaag allemaal onze tutor ontmoet (behalve Anoushka, want die van haar was zoek). Mijn tutor is (inderdaad) Gou geworden, iets dat Renée vorig jaar voor mij geregeld heeft. Dank je weeeeeeeeeeeeeeeeel <333 Hij is echt superleuk :D<br />
Na een korte voorstelronde en een kort praatje met elkaar, hebben we allemaal de registratieformulieren voor het stadhuis ingevuld, voor onze Alien Registration Card. Omdat een paar van ons echter nog niet de benodigde foto's hadden, zijn we die eerst gaan maken in een photobooth die ergens half langs de kant van de weg verscholen stond. Veel respect trouwens voor mijn mentor, die is namelijk met krukken en al (hij heeft zijn voet verstuikt tijdens zijn werk) met ons meegelopen. En aangezien Nagasaki nogal bergachtig is, vind ik dat best een prestatie XD<br />
Bij het stadhuis was het verder vooral een klus om alles goed geregistreerd te krijgen, omdat ze zoals ik zei dus niet erg goed Romeinse cijfers en letters kunnen lezen. Maar dat is uiteindelijk allemaal gelukt, en morgen gaan we met een aantal mensen een uitreksel van de aanvraag ophalen, zodat we ook een Japanse bankrekening kunnen openen en een Japans mobieltje kunnen gaan halen. Dat gaan we woensdag samen met een aantal Nederlanders, en in ieder geval mijn mentor en die van Nadine doen.<br />
Na het stadhuis ben ik met Jeroen, Nadine, Aniek, Anoushka, Gou, de mentor van Nadine en de mentor van Aniek gaan lunchen bij een heerlijk Indiaas restaurant in een groot winkelcentrum in de stad. Daarna zijn we met z'n allen purikura gaan maken, al ging dat een beetje lastig, omdat 7 mensen (Aniek's mentor had inmiddels een andere afspraak) toch niet echt in zo'n apparaat passen. Toch zijn het hele leuke foto's geworden (^^)<br />
<br />
Daarna zijn we in het reuzenrad gestapt, dat op het dak van het winkelcentrum gemonteerd staat. Dat gaf een heeeeeel mooi uitzicht over de stad! Anoushka heeft foto's gemaakt die ik van haar ga kopiëren, dus die zal ik binnenkort proberen te uploaden.Na het reuzenrad hebben we nog door het winkelcentrum heen gedwaald, waar Nadine al d'r eerste shoppingspree heeft gehad en waar ik hele leuke All Stars gympen met hawaii bloemen heb gezien voor omgerekend rond de €35,-. Ik ga van de week dus nog terug om ze te kopen :)<br />
Omdat iedereen inmiddels toch wel moe was van de hele tijd Japans proberen te praten en Japans te moeten verstaan, zijn we rond half vijf terug naar huis gegaan. Ik heb toen onderweg nog boodschappen gedaan, waar ik begonnen ben aan mijn eerste random dingen uit schap trekken om te proberen missie, haha. En nu kon ik gelukkig ook even op internet, om mailtjes te checken en even mijn blog te schrijven. Een aantal mensen gaan nu okonomiyaki eten bij Lei en daarna staat er karaoke op het programma. Ik moet nog wel even gaan bedenken of ik mee ga, want eigenlijk heb ik niet zo'n zin omdat ik best moe ben. En ik kan nog een heel jaar naar karaoke, en stiekem wil ik eigenlijk eerst naar de karaoke bar waar Gou werkt (^=^). We zien wel!<br />
<br />
<ul><li>Japan heeft 3 kleuren nummerbord: wit, geel en groen. Waar de groene nummerborden overduidelijk voor taxi's zijn, heb ik nog geen onderscheid kunnen maken tussen wit en geel.</li>
<li>Kinderwagens zijn een relatief onbekend fenomeen; baby's worden gewoon meegesleept bij papa of mama op de arm.</li>
<li>Japan kent navulverpakkingen voor wasmiddel <3</li>
</ul>Unknownnoreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-6485360331010531309.post-37418319857191269912010-10-03T14:30:00.000+02:002010-10-03T14:30:55.634+02:00Before life starts...Nog even een laatste update. Ik heb nu even een internetkabel gejat in de internetkamer van het gebouw tegenover onze appartementjes, om straks hopelijk even met mijn ouders te kunnen skypen.<br />
Ten eerste wil ik even iedereen bedanken voor alle lieve berichtjes die jullie achterlaten op mijn blog! <3 Ik vind het leuk om te merken dat zoveel mensen mijn blog bijhouden (en vast nog wel meer dan alleen de mensen die een berichtje achterlaten, you know who you are!), en dat motiveert mij alleen maar meer om mijn blog ook daadwerkelijk bij te houden. So keep those comments coming people!<br />
De eerste paar dagen zijn tot gisteren eigenlijk in sneltreinvaart aan me voorbijgegaan, maar ik heb het redelijk naar m'n zin tot nu toe. Het is nog wel lastig wennen, want je kan je maar moeilijk verstaanbaar maken, en alles lezen is nog lastiger. Toch begint het boodschappen doen inmiddels een uitdaging te worden en hebben Aniek (één van mijn Nederlandse huisgenootjes) en ik besloten er een sport van te maken zo veel mogelijk dingen uit te proberen.<br />
<br />
<a name='more'></a>29 september hebben we eigenlijk erg weinig gedaan; we hebben vooral in de trein gezeten, waarmee we van Tokyo naar Nagasaki gereisd zijn. Van het eerste deel van de treinreis hebben we eigenlijk niet zo veel meegekregen, omdat we toch wel erg moe waren van het vroege opstaan, dus we hebben voornamelijk gedommeld zo tot Kyoto/Osaka. Daarna hebben we wel wat meer naar buiten gekeken, maar eigenlijk veranderde er niet zo veel aan het landschap. De echte hoogbouw staat eigenlijk alleen in Tokyo, en het werd naarmate we meer richting Nagasaki kwamen wat bergachtiger en het was duidelijk dat we meer richting het platteland gingen. Maar verder bleven bijv. bouwstijlen grotendeels hetzelfde. Na deze uitputtingsslag volgde helaas de volgende: ons met koffers en al richting de universiteit begeven om ons daar te melden bij het International Student Centre. Ondanks het spitsuur in de lokale tram van Nagasaki, is ons dat ook gelukt en vanaf de universiteit werden we met een verrassend goedkope taxi naar huis gestuurd.<br />
Op 30 september moesten we ons 's middags wederom op de universiteit melden, om daar een aantal formulieren in te vullen die ze op de universiteit nodig hebben (bijv. weer een prachtig formuliertje waarin we verklaren ons netjes te zullen gedragen xD). Deze bijeenkomst was een stuk korter dan we dachten, maar dat gaf ons nog even lekker ruimte om rustig boodschappen te doen etc. Aankomende maandag moeten we nog andere belangrijke formulieren invullen, bijv. voor de National Health Insurance en onze Alien Registration Card. Dat gaan we samen met onze tutors doen, die we ook maandag gaan ontmoeten.<br />
Op 1 oktober hadden we onze placement test, de test die ons niveau van Japans bepaalt en die ons aan de hand van de resultaten in een niveau indeelt. In het begin leek de test wel goed te gaan, maar verderop in de test ging het niveau een stuk omhoog en zaten alle Nederlanders met hun handen in het haar tot het einde van de toets. Ook de daaropvolgende luistertoets ging bij iedereen slechter dan verwacht. We weten echter nog steeds niet of dit komt door het niveau van de toets of doordat iedereen gaar was van de toets ervoor. Ik vermoed eerlijk gezegd het laatste.<br />
Na de toets ben ik met Aniek spulletjes gaan kopen voor in ons appartementje, wat nogal kaal opgeleverd was. We hebben tegelijkertijd ook een schattige Japanse agenda gekocht, voor al onze afspraken hier. Hierdoor liep alles wel een beetje uit en hebben we uiteindelijk lekker thuis gekookt en gegeten.<br />
Zaterdag hebben we de stad verkent met z'n allen. We zijn naar de beroemde <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Megane_Bridge">Megane-bashi</a> gelopen, en hebben vanaf daar Chinatown verkend. Chinatown kwam uit op een vrij groot plein, waar wij met z'n allen uitgerust hebben van het warme weer, en tegelijkertijd hebben gediend als groot vermaak van de aanwezige Chinezen en Japanners. Het voelde een beetje alsof we een soort dierentuinattractie waren, zoals de negers die tot 1922 in de dierentuin van Antwerpen in een kooi te zien waren. "Oh, kijk! Loslopende buitenlanders!!" Gelukkig konden wij ons prima maken met het feit dat mensen ons zo interessant vonden, dus dat was geen probleem. 's Avonds hebben we met alle Nederlanders uit Nishimachi een recept met zalm van Lei uitgeprobeerd en dat beviel erg goed! Na het eten hebben we met z'n allen eerst <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/The_Shining_%28film%29">The Shining</a> gekeken, en ik ben vast een enorme film/cultuur barbaar, maar hij kon mij weinig boeien xD Op zich steekt de film heel erg goed in elkaar, maar het verhaal kon mij weinig bekoren. Zeker in vergelijking met de film die we erna hebben gekeken, de heerlijk omgekeerde wereld versie van zombie films, <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Fido_%28film%29">Fido</a>. Ik heb nog nooit zo heerlijk gelachen om slechte insinuaties.<br />
Vandaag was het vervelend warm en leek het de hele tijd of het zou gaan regenen, dus vandaag zijn we vooral thuis gebleven. Een deel daarvan zal wel verband hebben gehouden met het internet dat we in het gebouw tegenover ons dus ontdekt hebben. Omdat ik zelf nog geen inlogcodes heb voor het Internet (ik gebruik nu die van Lei), heb ik vanmiddag lekker op m'n kamer gezeten en daar een beetje tekenfilms gekeken, totdat ik boodschappen ging doen en Lei ging helpen met pannenkoeken bakken voor het avondeten. Met de wentelteefjes die we vanmiddag voor lunch hebben gegeten bij Martha en Anoushka, hebben we allemaal dus lekker Nederlands gegeten vandaag, haha!<br />
<br />
Vanaf morgen begint de grote bureaucratische hoos en vanaf donderdag beginnen alle colleges. Er zal dus wel weer wat tijd overheen gaan voordat ik weer kan updaten. Hoe dan ook kunnen jullie er vanuit gaan dat het hier goed met mij gaat en dat ik het naar mijn zin heb!<br />
Tot schrijfs!<br />
Kusjes xxxUnknownnoreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6485360331010531309.post-41402335356551000612010-10-01T05:40:00.000+02:002010-10-01T05:40:09.949+02:00NagasakiHallo hallo,<br />
<br />
Bij deze even een kort berichtje om te laten weten dat ik goed ben aangekomen in Nagasaki. De treinreis verliep zonder enige problemen, en ook wisten we de universiteit redelijk makkelijk te vinden. Vanaf daar werden we met een taxi naar onze dorms gebracht (yay, we zitten in de goeie, bij elkaar!), alwaar we geprobeerd hebben ons te settlen.<br />
Dat is inmiddels aardig gelukt, al ontbreekt er nog veel huishoudelijk spul zoals borden en bestek, en hebben we in onze appartementjes nog geen internet. Ik schrijf dit dan ook vanuit de International Exchange Plaza van de universiteit.<br />
Hopelijk komt hier binnenkort verandering in, bijv. door het ontvangen van onze inlogcodes zodat we op het internet van de universiteit in de lobby van het oude gebouw kunnen, of door het aanvragen van internet voor onze appartementjes. Hoe dan ook, voorlopig is toegang tot internet redelijk beperkt, dus foto's en verdere verslagen volgen evenals mijn adres in Nagasaki later!<br />
<br />
Kusjes!Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6485360331010531309.post-7807391730118199332010-09-27T17:54:00.002+02:002010-09-28T05:19:54.483+02:00Hasumi no hiVandaag hebben we met mijn vriendinnetje Hasumi uit <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Sendai">Sendai</a> afgesproken, die speciaal naar Tokyo was gekomen, omdat ik niet naar Sendai kon komen zoals ik eerder had beloofd. Na ons aanvankelijk wederom belachelijk verslapen te hebben - we hadden om 11 uur bij de <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Kaminarimon">Kaminari-mon</a>, en ik werd om vijf voor 11 wakker - bleek haar trein gelukkig vertraging te hebben, waardoor we elkaar uiteindelijk gauw gevonden hadden.<br />
Daarna zijn we teruggegaan naar het hostel, omdat ik nog moest douchen (ik was recht uit bed naar de Kaminari-mon gelopen). Daar heeft ze Aniek, Ernst en Jeroen ontmoet en het bleek dat die het ook goed met elkaar konden vinden :D Aniek en Ernst besloten echter achter te blijven in het hostel om te proberen nog wat te studeren, dus vandaag ben ik samen met Jeroen en Hasumi op stap geweest.<br />
<a name='more'></a>Eerst zijn we teruggegaan naar de <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Sensoji">Senso-ji</a>, de tempel waar wij vorige week vrijdag heen geweest zijn. Hasumi was namelijk zelf ook nog nooit in Asakusa geweest, dus we zijn voor haar nog even langs deze hoogtepunten geweest. Daarna hebben we bij een heerlijk ouderwets aandoend eettentje geluncht (voor diegenen die Jeroens filmpje hebben gezien: ik heb EINDELIJK mijn <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Tonkatsu">tonkatsu</a> gegeten <3), omdat het idee van eten in een maid café in <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Akihabara">Akihabara</a> ons toch niet bijzonder aanstond.<br />
Na de lunch zijn we wel naar Akihabara gegaan, maar omdat het vandaag regende en waarschijnlijk omdat het een normale werkdag was, was er bijster weinig aan en zijn we met z'n drieën in de Starbucks beland. Na daar een tijdje gezeten te hebben, zijn we om de hoek naar de Japanse versie van de Slegte gelopen, de Book Off. Deze winkel had maar liefst 6 verschillende verdiepingen, die ieder volstonden met uitpuilende boekenkasten. Het mooie van een Book Off is dat ze er niet alleen boeken verkopen, maar ook magazines, CDs, DVDs, computerspellen, en game consoles. En omdat Japanners altijd zo voorzichtig zijn met hun spullen, ziet alles er nog prima tot uitstekend uit, waardoor je eigenlijk nauwelijks doorhebt dat je tweedehands spullen koopt. Ik ben hier weggelopen met de Japanse kinderversies van Alice in Wonderland en een van de beroemdste Japanse romans "<a href="http://en.wikipedia.org/wiki/I_Am_a_Cat">Wagahai ha neko de aru</a>". Dan heb ik woensdag wat te lezen voor in de trein wanneer alle laptopaccu's leeg zijn (^^)<br />
Daarna zijn we naar <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Shinjuku">Shinjuku</a> gereisd, waar we in de Tokyo Government Buildings geprobeerd hebben te genieten van het prachtige uitzicht daar. Omdat het weer vandaag echter niet zo mooi was, bevond het uitzichtpunt zich echter behoorlijk in de wolken (letterlijk xD) en konden we niet zoveel zien. Misschien gaan we morgenavond nog terug, als het morgen wat beter weer is. Anders doe ik het komend voorjaar misschien nog wel een keer. Hierna zijn we op Shinjuku Station het zusje van Hasumi gaan ophalen, die hier in Tokyo studeert en ons naar een leuke plek om te eten zou brengen. Uiteindelijk zijn we bij een <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Izakaya">izakaya</a> beland op de 9e (!!) verdieping van een gebouw waar ook de Uniqlo, een soort Japanse H&M, in gevestigd was. Het was toch een enigszins apart gevoel om op de 9e verdieping je schoenen uit te trekken voordat je een restaurant in gaat. Maar misschien had dat ook iets te maken met de knalroze sokken die ik vandaag van Aniek had geleend voor in mijn laarzen, omdat ik mijn eigen kniekousen niet kon vinden (^^);<br />
Het eten was enorm gezellig en ondanks dat het enigszins apart was (pizza met knakworst en mayonaise, anyone?), hebben we ons prima vermaakt. Daarna ontkwamen we niet aan de <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Purikura#Purikura">purikura</a>, maar dit keer zijn ze gelukkig wel gelukt! Ik zal kijken of ik er een keertje foto's van kan maken, want ze zijn echt heel erg leuk geworden :D :D :D<br />
Na de purikura moesten Hasumi en haar zusje helaas weer naar huis, want haar zusje woont in een gebouw waarvan de opzichter rond een uur of 11 naar huis gaat. Toen zijn we weer terug naar het hostel gegaan, alwaar ik op bed ben beland en net deze blog heb getypt. Ik heb het vandaag veel te druk gehad om veel observaties te maken, maar hier zijn er nog een paar:<br />
<ul><li>Iedere Japanner heeft standaard een paraplu bij zich, en steekt die meteen op wanneer hij/zij het miniemste spatje regen denkt te voelen.</li>
<li>Dat vrouwen niet op hakken kunnen lopen heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat hun schoenen altijd te groot of te klein zijn. Schoenen in de juiste maat kopen lijkt hier niet aan de orde; als ze maar hip zijn. Dit geldt overigens ook voor mannen.</li>
<li>Er staat bij ons hostel een gebouw van Asahi bier, dat ook daadwerkelijk op een glas bier lijkt. Toch jammer dat alle aandacht, ook die van de Japanners, naar het grote gouden geval, dat toch verdacht veel op een drol ljikt, op het gebouw er naast uitgaat.</li>
</ul>Unknownnoreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-6485360331010531309.post-46202108924045738002010-09-26T15:18:00.000+02:002010-09-26T15:18:24.337+02:00Harajuku en Yoyogi<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/_2cD2BGkmQJE/TJ8-Lkm9Q_I/AAAAAAAAAL8/d3RYApiJ48E/s1600/IMGP0289.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="179" src="http://2.bp.blogspot.com/_2cD2BGkmQJE/TJ8-Lkm9Q_I/AAAAAAAAAL8/d3RYApiJ48E/s320/IMGP0289.JPG" width="320" /></a></div>Zoals ik gisteren al zei, zijn we vandaag langs dé hotspots op een zondag van Japanners geweest: <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Harajuku">Harajuku</a> en <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Yoyogi_Park">Yoyogi Park</a>. Zondag is de enige echte vrije dag voor veel Japanners, en ze kiezen er dan ook massaal voor om deze veelal met familie door te brengen. Of, als je tiener/twintiger bent: winkelen. Hoe dan ook was het op beide plekken vandaag erg druk. Zoals je steeds vaker hoort, staan er echter weinig tot geen verklede mensen op de bekende Harajuku brug, maar we hebben er - zeker later in de middag - wel een hoop gewoon over straat zien lopen. Zeker in Takeshita Doori (zie foto), de grote winkelstraat van Harajuku, liepen erg veel mensen die behoorlijk in het oog springen. Blauw haar, paars haar, groen haar, regenbooghaar, piercings en zelfs voor Japanners bizarre outfits. <br />
<br />
<a name='more'></a>Het was zoals op de foto is te zien enorm druk in Takeshita Doori, en het feit dat we nog zo'n 35kg bagage mee te slepen hebben naar Nagasaki heeft ons belet echt te gaan winkelen. Jeroen en ik hebben wel awesome schoenen gespot, dus we gaan in Nagasaki zeker nog even op schoenenjacht! Daarnaast staan er veel omroepers/proppers bij iedere winkel, de meeste zijn vrouwen en die hebben zo'n vreselijk nasale stem dat je de lust om binnen te gaan kijken ook wel ontnomen wordt xD<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/_2cD2BGkmQJE/TJ9CyPR7zMI/AAAAAAAAAMA/vtQ4dH0DPuc/s1600/IMGP0290.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="112" src="http://1.bp.blogspot.com/_2cD2BGkmQJE/TJ9CyPR7zMI/AAAAAAAAAMA/vtQ4dH0DPuc/s200/IMGP0290.JPG" width="200" /></a></div>Toen we naar Harajuku toe liepen vanaf het metro station en toen we langs een grote straat in Harajuku liepen, liepen we per toeval ook nog tegen twee wijk<a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Matsuri">matsuri</a>'s aan, waarbij de <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Mikoshi">mikoshi</a> door de straten heen werd gedragen, onder aanmoediging van de wijkbewoners. Als goed <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Shinto%C3%AFsme">Shinto</a>ist doe je dat als man 1 of 2 keer per jaar. De tweede matsuri was wel duidelijk uitgebreider dan de andere, want die had de schrijnpriester en een muziekwagen bij zich. Zij hadden ook duidelijk meer gedronken dan de andere groep, mensen leken een stuk joliger onder het tillen van zo'n zwaar object.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/_2cD2BGkmQJE/TJ9EXr1R-iI/AAAAAAAAAME/pFGwjfQxmV4/s1600/IMGP0283.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="112" src="http://2.bp.blogspot.com/_2cD2BGkmQJE/TJ9EXr1R-iI/AAAAAAAAAME/pFGwjfQxmV4/s200/IMGP0283.JPG" width="200" /></a></div>Deze vrolijkheid was ook een groot verschil met de plechtige processies van de huwelijken die we hiervoor in de <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Meiji_Shrine">Meiji Jingu</a> hebben gezien. In onze Westerse ogen is een huwelijk, ondanks de serieuze en plechtige geloftes, een gebeurtenis die gevierd dient te worden. Hoewel wij de bruid en bruidegom konden zien aan het begin van de processie, voelde het soms meer alsof het een soort begrafenis was: de meeste gasten waren in het zwart gekleed en iedereen keek serieus en zweeg. Hoewel het aantal scheidingen in Japan langzaam stijgt, is een huwelijk nog steeds een zeer serieuze aangelegenheid en gaan de bruid en bruidegom een verbintenis voor het leven aan. Misschien dat ze daarom zo serieus zijn. Of misschien gewoon omdat een huwelijksceremonie in de Meiji Jingu enorm veel geld kost, en er niks mis mag gaan. Het was hoe dan ook erg leuk om te zien :D Ik heb er wat filmpjes van gemaakt, ik zal die later proberen te bewerken en online te zetten.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/_2cD2BGkmQJE/TJ9F5UIlFrI/AAAAAAAAAMI/wEcQQL375R0/s1600/IMGP0295.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="112" src="http://1.bp.blogspot.com/_2cD2BGkmQJE/TJ9F5UIlFrI/AAAAAAAAAMI/wEcQQL375R0/s200/IMGP0295.JPG" width="200" /></a></div>De drukte van Harajuku werd in eerste instantie opgevolgd door de enorme herrie van de jukebox van de 50's rockers, die iedere zondag te vinden zijn voor de ingang van Yoyogi Park. Dit zijn een aantal mannen, voornamelijk babyboomers, die zich iedere zondag verkleden als een personage uit Grease en dan de hele dag dansend doorbrengen op muziek uit de jaren '50. Achterop de foto is een ander groepje te zien, wat samen rock en roll danst. Naast deze vrijwillige straatartiesten staan er op zondag een heleboel aspiring zangers/zangeressen/muzikanten/artiesten in Yoyogi Park. Tijdens enkele vrije uurtjes stellen zij hun talenten ten toon in de hoop ooit ontdekt te worden en door te breken. Er waren vandaag vooral heel erg veel verschillende muziekgroepjes, verspreid door het hele park, die als gratis vermaakt voor alle aanwezige families dienden. Onder families reken ik hier ook een stel met een hondje (hoewel de Japanner van mijn lengte met een Deense Dog hier een bizarre uitzondering op vormde), want de hondjes hebben in Japan hun eigen kinderwagen en worden op heel veel verschillende manier compleet in de watten gelegd.<br />
Met de relaxte sfeer van het park kan ik voorlopig zeggen dat dit mijn favoriete plek in Tokyo is, gevolgd door Shibuya.<br />
<br />
Er staan inmiddels ook wat nieuwe foto's in mijn diavoorstelling en (straks) ook in mijn blogpost van gisteren :)<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">En omdat mijn observaties/bewonderingen zo aan slaan, volgen er hier nog een paar:<a href="http://4.bp.blogspot.com/_2cD2BGkmQJE/TJ9HkGNg8yI/AAAAAAAAAMM/MJY73qSNxC8/s1600/IMGP0234.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="112" src="http://4.bp.blogspot.com/_2cD2BGkmQJE/TJ9HkGNg8yI/AAAAAAAAAMM/MJY73qSNxC8/s200/IMGP0234.JPG" width="200" /></a></div><ul><li>Er zit veel chloor in het Japanse leidingwater, wat het douchen tot een enigszins dubieuze ervaring maakt. Ben je nu fris, of stap je net uit het zwembad?</li>
<li>Het algemene straatbeeld van Japan is schoon en opgeruimd, totdat men naar boven kijkt. Elektriciteitskabels netjes wegwerken is Japanners onbekend. </li>
<li>Alle auto's hebben normale zijspiegels. Behalve taxi's, daar zitten ze halverwege de motorkap. </li>
<li>Ik heb nog bijster weinig duiven op straat gezien :D</li>
</ul>Unknownnoreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-6485360331010531309.post-57680181467497167142010-09-25T16:19:00.000+02:002010-09-25T16:19:20.818+02:00Shibuya's SecretsJeroen says: POEP! Haha, nu staat er poep op je blog! 2x!<br />
<br />
... Dus. xD<br />
<br />
Na een nacht belachelijk lang geslapen te hebben op niet bijzonder comfortabele bedden (ik verdenk ons hostel ervan <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Futon">futon</a> dekens als matrassen te gebruiken), hebben we vandaag rustig ontbeten en zijn we daarna richting Shibuya vertrokken. Shibuya is één van de hipste wijken van Tokyo, en herbergt ook het drukste metrostation ter wereld. Dagelijks reizen zo'n 1.3 miljoen mensen via dit station. Dat levert dan dus ook het drukste kruispunt ter wereld op!<br />
En met een Starbucks op de tweede verdieping aan dit kruispunt, was dit een mooie gelegenheid om nóg een filmpje over dit kruispunt te produceren. Ik moet echter even wachten op Jeroen om het erop te zetten, want ik ben zelf te onkundig/lui om het te bewerken xD Ik heb in ieder geval drie kwartier, Jeroen en Ernst waren de CD's in de winkel aan het checken (de Starbucks in Shibuya zit in een winkelcomplex) met antropologische interesse samen met Aniek zitten kijken naar alle mensen die daar liepen. En een interessante sidenote voor Japanologen: Matcha Frappa's zijn de bom!! 8D<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
Daarna zijn we de 109 ingelopen, waar Aniek verliefd is geworden op een Liz Lisa tasje en waar Jeroen en Ernst gek werden van al het lawaai, de glitter en de geparfumeerde lucht. Daarna hebben we snel wat gegeten bij de Burger King (I know, een Amerikaans fastfood restaurant of all places >.>), omdat we daarna een eetafspraak hadden staan. Tot die tijd hebben we echter verder door Shibuya gelopen, waar we onze ogen uit bleven kijken. Een grote gameparlor bijvoorbeeld, waar de onderste verdieping helemaal is ingericht voor meisjes (bijv. een halve verdieping vol met <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Purikura#Purikura">purikura</a>-machines), en de overige verdiepingen echt gericht zijn op gokspellen (met zelfs een paardenrace simulator!). Die dingen produceren een decibel, het is niet te geloven. Wel erg grappig :D<br />
Eigenlijk hebben tot het avondeten verder weinig gedaan, vooral heel erg veel gekeken. Om half zeven hadden we afgesproken met een paar mensen uit het hostel van Ernst, maar door een niet al te slimme afspreekplek ("een kaartjesautomaat"; Ernst, er zijn 6 uitgangen op Shibuya, dus véél kaartjesautomaten...) zijn we hen waarschijnlijk misgelopen, en hebben we uiteindelijk alsnog met ons vieren gegeten. Na enigszins doelloos door Shibuya gelopen te hebben (Aniek en Ernst wilden Jeroen en mij volgen, maar wij kennen de weg helemaal niet, noch lekkere eettentjes) zijn we uiteindelijk beland bij een fastfoodketen genaamd Sukiya. Hier heb ik heerlijke <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Yakitori">yakitori</a> gegeten, en daarna zijn we langzaam teruggelopen naar de metro om vervolgens weer in het hostel te belanden, waar ik nu in de huiskamer deze blog zit te typen.<br />
<br />
Voor morgen hebben we echter grootsche plannen, namelijk naar Yoyogi Park en de wijk Harajuku. Dit zijn enorme hotspots, ook bij de Japanners zelf. Ik ben zeer beniewd, zeker omdat het goed weer beloofd te worden!<br />
<br />
Nog enkele andere verwonderingen van vandaag en gisteren:<br />
<ul><li>Japanners hebben raar dun, éénlaags wc-papier</li>
<li>Japanse meisjes/vrouwen kunnen eigenlijk heelmaal niet op hoge hakken lopen, maar toch doen ze dat massaal</li>
<li>Japanners gaan niet naast buitenlanders zitten in de metro, als ze dat kunnen vermijden. Zelfs als de plek naast jou de enige nog beschikbare plek in de coupé is.</li>
<li>Modegevoel is bij de meeste Japanners ontzettend afwezig. En tóch zien de meesten er heel hip uit.</li>
<li>Travestieten in Japan kunnen, ondanks het androgyne uiterlijk der Japannersch, ook over the top zijn xD</li>
<li>Er zijn nog verrassend veel mollige/stevige/dikke Japanners in Tokyo</li>
<li>Het aantal negers in Shibuya is bizar hoog xD Zo hoog dat je in 10 minuten lopend "Spot de Neger" wel bijna 30 negers kan zien xD En we zijn er ook nog steeds niet uit wat zij als doel/motivatie voor Japan hebben.</li>
<li>Thema purikura-machines zijn eng. En onwerkbaar. Maar onze purikara zijn wel erg leuk geworden!</li>
<li>Kleine Japanse kindjes zijn en blijven té schattig voor woorden. Zeker als ze hoedjes met oortjes dragen.</li>
<li>Japanse vrouwen bleken/verven allemaal hun haar om op te vallen, maar inmiddels hebben zoveel vrouwen dat gedaan dat ze weer allemaal dezelfde haarkleur hebben.</li>
<li>Een Japanse relatie werkt zo: De man gaat mee winkelen en draagt haar tasje, de vrouw gaat mee naar de game parlor waar ze zit en toekijkt hoe de man zit te gokken.</li>
</ul>Er zijn volgens mij nog een hoop dingen die ik inmiddels vergeten ben, omdat ik het nergens kon opschrijven, dus vanaf morgen neem ik een boekje mee om dingen in op te schrijven! Of ik vraag Jeroen om het op te slaan in zijn mobieltje. :)Unknownnoreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-6485360331010531309.post-5488814679276418952010-09-24T14:37:00.000+02:002010-09-24T14:37:51.120+02:00Met een lach en een traan...Begon het afscheid op Schiphol gisteren. Naast alle ouders waren er nog zo'n 10 gezamelijke vrienden die Aniek, <a href="http://www.jeroeninnagasaki.blogspot.com/">Jeroen</a> en mij kwamen uitzwaaien. Op het vliegveld werd ik plots ook nog verrast met een afscheidsboekje vol met lieve berichtjes en leuke foto's, een hebbeding van Jeroen (die daar slim genoeg zelf aan dacht) waar ik tijdens ons afscheidsfeest stiekem best jaloers op was. Na alle plezierwensen van iedereen in ontvangst genomen te hebben, "ik zal je missen!" uitgewisseld te hebben en nog een laatste keer mijn ouders en mijn zusje een stevige knuffel gegeven te hebben, was het dan eindelijk zo ver: door de douane heen! Dat ging allemaal moeiteloos en even later zaten we daar dan. Op weg naar Japan.<br />
<a name='more'></a>Hoewel ik inmiddels toch wel moe met mijn laptop op schoot dit bericht aan het typen ben, o.a. ook vanwege ruimtegebrek rondom het beschikbare stopcontact in de huiskamer van ons hostel, kan ik nog steeds nauwelijks geloven dat ik daadwerkelijk in Japan ben. Zelfs al ben ik regelmatig toch een halve kop groter dan veel mannen die hier rondlopen en is iedereen hier Aziatisch en hebben ze geen idee wat voor raar taaltje dat rare kluitje buitenlanders bij elkaar spreekt.<br />
Het feit dat ik daarvoor 12 uur in een vliegtuig heb doorgebracht, heeft ook niet echt geholpen. Zeker vanaf Frankfurt hebben we een naar mijn idee prima comfortabele economy vlucht mogen maken in een nieuwe Airbus A380 van Lufthansa. Waar door ons reisbureau destijds ook prima plekken geboekt waren, hulde! Vlak voor de vleugel, en de laatste rij voor de keuken van het vliegtuig. Met als enige nadeel een Japans dametje voor mij dat haar stoel al veel te vroeg naar achteren kantelde, heb ik een prima vlucht gehad. Het voelde nauwelijks als 10 uur achter elkaar in een vliegtuig, het leek eerder op een uitgebreide treinreis. En hoewel ik het meerdere malen geprobeerd heb, is het helaas niet gelukt om toch nog te slapen tijdens de vlucht. Maar ik kan met trots melden dat ik tot aan moment van schrijven nog niet geslapen heb! Als ik mazzel heb, heb ik dus geen last van een jetlag tijdens de 5 korte dagen die ik hier in <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Tokyo">Tokyo</a> mag doorbrengen.<br />
<br />
Als boersch meiske van de Veluwe had ik niet gedacht dat ik het ooit zou zeggen, maar Tokyo is een geweldig gave stad! Nadat we een flinke tijd moesten wachten op eigenlijk vooral mijn grote reistas op een te warm vliegveld in Japan, begon ons Japanavontuur al goed. De trein die wij vanaf vliegveld Narita namen richting <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Ueno,_Tokyo">Ueno</a>, ons overstap station voor ons <a href="http://www.khaosan-tokyo.com/en/original/">hostel</a> in <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Asakusa,_Tokyo">Asakusa</a>, bleek namelijk om een reden die bij ons nog altijd onbekend is een spitstrein te zijn. En daar zit je dan met z'n drieën, met genoeg bagage mee voor een heel jaar. En een Ernst, de vriend van Aniek, die zo'n 2 meter lang is en een baard van 6 weken had staan deed ook weinig voor ons imago xD<br />
Nadat we het openbaar vervoer van Tokyo met een dikke 100 kilo bagage wisten te overleven, hebben we ons gemeld bij het hostel. Daar bleek dat ik toch een stuk minder Japans kwijt was dan ik dacht, want ik kon me prima redden met alles wat ik wilde zeggen en vragen. Ze heeft me zelfs gevraagd of ik niet in Japan had gewoond, want ik klonk zo Japans :'D<br />
<br />
Nadat we ons allemaal opgefrist hadden, zijn we met ons vieren wat door Asakusa heen gaan lopen. Ik heb niet zo heel veel foto's genomen, 1) omdat het toch eigenlijk te corny is wat we aan het doen zijn, en 2) ik zelf nu dingen in het echt zie, die ik al regelmatig in lesboeken in Leiden tegengekomen ben. De foto's komen ook later online te staan, want ik vind het nu teveel gedoe met stekkers etc. om daar eens voor te gaan zitten xD Voor een indruk van wat we allemaal gezien en gedaan hebben, verwijs ik jullie door naar Jeroens blog. Daar staat in een van de nieuwere berichten een video verslag van vandaag.<br />
Na een gezamelijke lunch zijn Aniek en Ernst teruggegaan naar het hostel, omdat Ernst zich niet zo goed voelde vanwege zijn drankgelag van gisteren. Jeroen en ik waren echter nog niet moe en besloten daarom om zelf deze geweldige metropool te gaan herkennen. What the heck, we spreken zelf toch ook Japans!<br />
Tijdens deze zwerftocht die ons naar Ueno, Ueno park en <a href="http://www.japan-guide.com/e/e3012.html">Ameyoko Arcade</a> bracht leek het wel haast alsof we in een sprookje verdwaald waren. Na in Ueno park met een filosoof/schrijver/zwerver gepraat te hebben over de invloed van Nederlanders op Japan, zijn we op goed geluk verder Ueno ingedoken, daarbij kiezend voor de zijstraatjes die ons wegvoerden van de grote drukke wegen. Deze zijstraatjes leidden ons echter naar het hart van de Ameyoko Arcade, een soort permanente, grote vlooienmarkt waar van de gereserveerdheid en de beleefdheid van de Japanners weinig overgebleven leek te zijn. Alsof het Nederlandse marktkooplieden waren liep iedere kraam zijn/haar producten aan te bieden (of op te dringen?) aan de passerende Japanners. Op dit moment had dat buitenlandse uiterlijk dan toch zo z'n voordeel.<br />
Want dat is iets anders wat een vreemde gewaarwording was: sinds het moment van arriveren in de stad, is er geen sprake meer van opgaan in de menigte. Op ieder moment van de dag, waar je ook bent; je valt op. Want je ziet er niet Aziatisch uit, dus er is niks wat je beschermt tegen de blikken, grijnzen en grote ogen van de Japanners. Tot nu toe is dat het enige waar ik van kan zien/bedenken dat ik er nog moeite mee ga hebben.<br />
Hoe dan ook, in de nabije toekomst zijn er slechts dingen om van te genieten!<br />
<br />
p.s.: Ik zal Rens binnenkort eens vragen hoe ik een "Lees verder"-link kan implementeren, zodat niet één bericht de hele pagina in beslag neemt.<br />
p.p.s.: Ik kan ook niet beloven dat ik met regelmaat een dergelijk lang verslag van mijn leven in Japan kan schrijven. Ik wil in ieder geval de eerste paar weken mijn best doen, zodat jullie je samen met mij kunnen verwonderen over de gebeurtenissen, gedragingen en uitspattingen van het Japansche volk!Unknownnoreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-6485360331010531309.post-25149655006586810062010-09-11T13:29:00.000+02:002010-09-11T13:29:40.988+02:00AfscheidEindelijk is het dan zover, het daadwerkelijke afscheid nemen van vrienden en familie en het aftellen naar de vliegreis is begonnen.<br />
Afgelopen woensdag heb ik samen met Jeroen een afscheidsfeest georganiseerd in Leiden. Omdat we veel gezamenlijke vrienden hebben in Leiden, vonden we het een goed plan om dan maar samen afscheid te nemen van iedereen. Aan de foto's (zie zijkant) valt het niet zo goed te zien, maar volgens mij zijn er zo'n 70 à 80 mensen langs geweest verspreid over de avond. Er zijn zelfs een stuk of 10 van Jeroens vrienden uit Brabant naar Leiden afgereisd om daar afscheid van hem te nemen.<br />
Hoewel we er niet om gevraagd hebben, hebben we van sommige mensen al enkele cadeautjes gehad: een grote zak strooigoed (zo blijkt het soms toch handig dat ze al in september pepernoten e.d. verkopen!), gewone en gevulde speculaas, een zak zoute drop en een zak stroopwafels. De speculaas zal het vliegtuig wel niet halen, maar ik ben van plan de rest te bewaren en t.z.t. door mijn ouders te laten opsturen naar Japan. Geen december zonder Sinterklaas, en geen Sinterklaas zonder pepernoten natuurlijk!<br />
Ik heb niet iedereen evenveel of überhaupt echt gesproken die avond, maar ik heb in ieder geval van de belangrijkste mensen al afscheid kunnen nemen :) En daarbij zijn een hoop foto's gemaakt die over een tijdje mooi aan mijn muur in Nagasaki kunnen prijken! Zo heb ik toch een klein stukje Nederland in Japan straks (^^)<br />
<br />
Gisteren heb ik ook afscheid genomen van mijn opa en oma. Dat was wel wat moeilijker, ook al zijn ze enorm trots dat ik me aan zo'n avontuur ga wagen. Gelukkig heb ik ook van en met een hen een leuke foto gemaakt; die krijgt straks een speciaal plekje op mijn bureau ofzo!<br />
Tegelijkertijd zijn mijn oom en tante nog even langs geweest, en ondanks de plannen voor een gezamenlijke Japanreis met mijn ouders heb ik ook van en met hen nog een foto gemaakt om mee te nemen :)<br />
Toch blijft het afscheid nemen raar, want ik heb nog nauwelijks het idee dat ik over 1,5e week naar de andere kant van de wereld zal reizen. Misschien heeft het er mee te maken dat ik nog niet direct weg ben, of dat alles zo gemoedelijk z'n gangetje gaat en de veranderingen niet bijzonder op lijken te vallen. En misschien is het wel gewoon dat ik me nog nauwelijks realiseer waar ik aan ga beginnen straks. Het feit dat ik vanmiddag nog een aantal topjes heb gekocht die me hopelijk een beetje helpen in het weer van ong. 33°C en de foeilelijke "Delfts blauwe" prullaria van de Xenos die dadelijk in een koffer meegenomen dienen te worden als cadeautjes helpen ondanks het feit dat ik het zelf wil/bedacht heb niet echt bij het inzinken van die realisatie.<br />
Hoe dan ook, ondanks alle leuke plannen (lunchen met een vriendin, feesten om afscheid te nemen met mijn vrienden in Groningen en de theeceremonie in <a href="http://www.sieboldhuis.org/index.aspx?local=nl&p=over">het Sieboldhuis</a>) heb ik steeds meer zin om mijn koffer in te gaan pakken en me daadwerklijk op weg te begeven naar Japan!Unknownnoreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-6485360331010531309.post-24948140088586502842010-08-27T22:24:00.001+02:002010-08-27T22:26:31.430+02:00Visum, I has it!<span style="font-size: small;"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: small;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/_2cD2BGkmQJE/THgbr3ryv7I/AAAAAAAAAFM/HNeb2pz442k/s1600/IMGP0079.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="113" src="http://4.bp.blogspot.com/_2cD2BGkmQJE/THgbr3ryv7I/AAAAAAAAAFM/HNeb2pz442k/s200/IMGP0079.JPG" width="200" /></a></span></div><div style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-size: small;">Gisteren ben ik samen met Jeroen (zie foto) naar Den Haag afgereisd om daar op de Japanse ambassade ons visum voor Japan aan te vragen.</span></div><div style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-size: small;">Om ons visum aan te kunnen vragen moesten we eerst bij Kunimori-sensei, de docent die alle buitenlandverblijven van studenten Japanologie regelt en begeleidt, ons Certificate of Eligibility en onze Letter of Acceptance ophalen. Deze documenten, en met name het Certificate of Eligibility, zorgen ervoor dat een visum aanvraag niet 2 à 3 weken duurt, maar slechts een middag. Omdat wij echter pas rond lunchtijd aankwamen in Den Haag en de ambassade dan een uur dichtgaat, hebben Jeroen en ik eerst uitgebreid zelf gelunched bij een Engelse tearoom genaamd <a href="http://www.scallywagsrestaurants.com/index2.html">Scallywag's </a>in de Chinatown van Den Haag (scones!<b><b> ♥</b></b>). Hierdoor kwamen we echter vrij laat aan op de ambassade, waar we een aanvraagformulier voor onze kiezen kregen dat toch iets ingewikkelder was dan we dachten.</span></div><div class="separator" style="clear: both; font-family: "Trebuchet MS",sans-serif; text-align: center;"><span style="font-size: small;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/_2cD2BGkmQJE/THgc5_1rQJI/AAAAAAAAAFU/P9XRH2vwHSg/s1600/IMGP0080.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="113" src="http://1.bp.blogspot.com/_2cD2BGkmQJE/THgc5_1rQJI/AAAAAAAAAFU/P9XRH2vwHSg/s200/IMGP0080.JPG" width="200" /></a></span></div><div style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-size: small;">Daarom zijn we vandaag aan het begin van de middag teruggegaan naar Den Haag, waar we ditmaal ons paspoort mét visum weer mee naar huis mochten nemen! Zoals aan de foto's is te zien, zijn we er erg blij mee! We hebben ook erg leuke (en vooral handige) documenten mee naar huis gekregen, twee die ons erop wijzen hoe we zogenaamde re-entry visa aan kunnen vragen (het visum dat we nu hebben is maar eenmaal geldig om Japan in en uit te komen en ik heb in ieder geval nog plannen om op vakantie naar Korea te gaan) en één die ons "voorbereidt" op het leven in Japan! Ze denken ook aan alles☺</span></div><div style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><br />
</div><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"> </span><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Hoe dan ook, er is nu écht geen weg meer terug (al was die er natuurlijk eigenlijk al niet meer toen we onze vliegtickets boekten) en het aftellen is begonnen! Ik ben nog maar 4 weken in Nederland en verdeel deze tijd tussen mijn vrienden in Leiden en thuis in Apeldoorn. Inmiddels zit in middenin de verhuizing in Leiden, zal ik volgende week nog een aantal dagen werken om wat spaarcentjes die ik recentelijk aan o.a. een nieuwe laptop heb uitgegeven weer terug te verdienen en daarna is het slechts nog de laatste paar dingetjes regelen voor het grote afscheid nemen van iedereen kan beginnen.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;">Maar eerst gaan we a.s. maandag nog gezellig met een aantal mensen van de Nagasaki-gangers met elkaar wat eten bij iemand thuis zodat we elkaar nog wat beter leren kennen voordat we allemaal bij elkaar zitten en het leven in Japan gaat beginnen.. </span></span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6485360331010531309.post-3578172871116302962010-07-01T12:25:00.003+02:002010-07-01T21:01:52.481+02:00Beurs: GET!<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_2cD2BGkmQJE/TCzmEl5JpHI/AAAAAAAAAFE/nFjjDZNY8X0/s1600/Beurs+toekenning.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 82px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_2cD2BGkmQJE/TCzmEl5JpHI/AAAAAAAAAFE/nFjjDZNY8X0/s320/Beurs+toekenning.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5489015012423476338" /></a><br /><br />Eindelijk is het dan officieel: ik heb de JASSO beurs, waar ik in mei voor werd voorgedragen door de universiteit, toegekend gekregen vanuit Japan! Deze beurs voorziet mij maandelijks van 80,000 yen, of zo'n kleine €750,- met de huidige koers.<br />Met de schatting dat de huur mij maandelijks zo'n €200,- zal gaan kosten, blijft er dus meer dan genoeg geld over om leuke dingen mee te gaan doen!<br /><br />Whoopie!!Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6485360331010531309.post-13239817651374282892010-06-15T19:15:00.002+02:002010-06-15T19:18:08.185+02:00Nadat de initiële paniek die was ontstaan door het bericht van de universiteit van Nagasaki dat we eerder in Nagasaki moesten zijn dan eerst was aangegeven - we moeten nu op 29 sept óf 30 sept aankomen in Nagasaki - is weggeëbd hebben we nu de volgende leuke verrassing.<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_2cD2BGkmQJE/TBe1u2Lq5XI/AAAAAAAAAE0/DAqjMtwUUoY/s1600/Nagasaki+1.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 168px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_2cD2BGkmQJE/TBe1u2Lq5XI/AAAAAAAAAE0/DAqjMtwUUoY/s200/Nagasaki+1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5483050887769941362" /></a><br /> De appartementen waar wij Nederlanders samen met andere internationale studenten moeten gaan wonen... bestaat namelijk nog niet. Mijn woning komt de staan om de zandvlakte van de foto. Om precies te zijn, zijn ze afgelopen donderdag begonnen met de werkzaamheden voor dit gebouw.<br /><br />Echter, het gebouw van 3 verdiepingen achter op de foto is ook afgelopen jaar pas gebouwd, en de mensen die nu in Nagasaki studeren zeggen dat dat gebouw - nadat de fundering en alles was gelegd natuurlijk - met een verdieping per week ongeveer uit de grond schoot. Hoewel ons gebouw 2 à 3 keer zo groot wordt, zou dat dus ruim moeten lukken in de komende 3,5 maanden. Japanners hebben namelijk een hele andere werkethiek en zullen dus bijv. ook niet 3 weken bouwvak hebben/nemen, maar gewoon lekker doorwerken. En ze doen ook niet aan andere rare vertragingen die de bouw hier in Nederland altijd zo enorm langzaam doen gaan.<br /><br />Renée, een vriendinnetje van mij dat nu in Nagasaki studeert, heeft beloofd regelmatig foto's te maken van de voortgang van mijn huisje. Ik ben benieuwd!Unknownnoreply@blogger.com0